Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008

ΜΕ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΡΕΥΜΑΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ


PABLO NERUDA


ΤΟ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΕΝΟ ΡΟΛΟΪ


Υπάρχει τόσο άραχλο φως στους τρίσβαθους αιθέρες
και τόσες διάστασές τους εκιτρινίσαν εντελώς αδοκήτως,
που δε πέφτει πλέον ο άνεμος
μα κι ούτε ανασαίνουνε πλέον τα φύλλα.

Επίσημη μέρα Κυριακή κρεμιέται απάνω απ’ τα πελάγη,
καράβι βουλιαγμένο αύτανδρο θα ’λεγες στον πόντο,
και μια σταγόνα χρόνος σκαληνός
χιμούν από τις σκαλινάδες
υγρασίες φορώντας διάφεγγες
που σβέλτες, καθώς είν’, σου κόβουν τα ήπατα.

Υπάρχουν μήνες στοιβαγμένοι
με βάρος σοβαρό σ’ ένα ρούχο
που θες να το μυρίσεις κλαίγοντας με τα μάτια κλεισμένα,
όπως υπάρχουνε και χρόνια συναγμένα
σ’ ένα τυφλό σημάδι του νερού βορβορώδες, χαλκοπράσινο·
υπάρχει η εποχή
που ούτε τα δάχτυλα ούτε το φως αγγίξανε,
πολύ πιο πολύτιμη κι από σπασμένη βεντάλια,
πολύ πιο αμίλητη κι από ξεθαμμένο ποδάρι,
όπως υπάρχει και των διαλυμένων ημερών
η εποχή η γαμήλια
σ’ έναν τάφο μέσα θλιβερό
που τον διαπλέουνε ψάρια και χέλια χίλια.

Πέφτουν του χρόνου τ’ ανθοπέταλα,
πέφτουν, ασταμάτητα πέφτουν,
πέφτουν σαν αλεξιβρόχια αλώμενα
που μοιάζουν ουρανών στερέωμα,
πέφτουνε και ολοένα μεγαλώνουν πέφτοντας,
και δεν είναι παρά μόλις
μια καμπάνα που ποτέ πιο πριν δεν έτυχε να δούμε,
και δεν είναι παρά μόλις
ένα ρόδο μούσκεμα, μια μέδουσα, ένα μακρύ
κερματισμένο χτύπημα,
που όμως δεν είναι αυτό, αλλά κάτι άλλο, κάτι που μόλις
που σ’ ακουμπά κι ευθύς αμέσως σβήνει,
χνάρι δεμένο, μπερδεμένο
δίχως σάλαγο και με κανέναν ήχο
και δίχως καν ανάκατα πουλιά,
αρωμάτων κηλαϊδισμός λιπόθυμος
όσο και φυλών ανθρώπινων.

Κατακαμπίς τανύστηκε απάνω από τα βρύα το ρολόγι
και με την ηλεχτρικιά του τη μορφή
εχτύπησε τό ’να του ισχίο·
λαβωμένο τρέχει τώρα και σαθρό
κάτω απ’ το θρο των τρομερών νερών
που φριχτότατα εκεί κυματίζουν
με εκκενώσεις ρευμάτων κεντρικών.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Από το βιβλίο: Πάμπλο Νερούδα, «Στα χθόνια δώματα», Μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής, ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 2007, σελ. 146-147.

2 σχόλια:

  1. Ένα τραγουδάκι του Αραγκόν που μελοποίησε και ερμήνευσε ο Ζαν Φερά
    -μικρή προσφορά στο Αλωνάκι-

    COMPLAINTE DE PABLO NERUDA

    Je vais dire la légende
    De celui qui s'est enfui
    Et fait les oiseaux des Andes
    Se taire au cœur de la nuit

    Le ciel était de velours
    Incompréhensiblement
    Le soir tombe et les beaux jours
    Meurent on ne sait comment

    Comment croire comment croire
    Au pas pesant des soldats
    Quand j'entends la chanson noire
    De Don Pablo Neruda

    Lorsque la musique est belle
    Tous les hommes sont égaux
    Et l'injustice rebelle
    Paris ou Santiago

    Nous parlons même langage
    Et le même chant nous lie
    Une cage est une cage
    En France comme au Chili

    Comment croire comment croire
    Au pas pesant des soldats
    Quand j'entends la chanson noire
    De Don Pablo Neruda

    Sous le fouet de la famine
    Terre terre des volcans
    Le gendarme te domine
    Mon vieux pays araucan

    Pays double où peuvent vivre
    Des lièvres et des pumas
    Triste et beau comme le cuivre
    Au désert d'Atacama

    Comment croire comment croire
    Au pas pesant des soldats
    Quand j'entends la chanson noire
    De Don Pablo Neruda

    Avec tes forêts de hêtres
    Tes myrtes méridionaux
    O mon pays de salpêtre
    D'arsenic et de guano

    Mon pays contradictoire
    Jamais libre ni conquis
    Verras-tu sur ton histoire
    Planer l'aigle des Yankees

    Comment croire comment croire
    Au pas pesant des soldats
    Quand j'entends la chanson noire
    De Don Pablo Neruda

    Absent et présent ensemble
    Invisible mais trahi
    Neruda que tu ressembles
    À ton malheureux pays

    Ta résidence est la terre
    Et le ciel en même temps
    Silencieux solitaire
    Et dans la foule chantant

    Comment croire comment croire
    Au pas pesant des soldats
    Quand j'entends la chanson noire
    De Don Pablo Neruda

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ locus solus: Θα ποστάρω για την αφεντιά σας, κύριε, κάτι του Φερά (μάλλον ποίημα μελοποιημένο του Αραγκόν). Πάω να κάνω browsing, και θα δείτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή