ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ
'Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ώς το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χίμαιρας
Ριγώνοντας μ’ αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού ’λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ’ ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ’ όνομά του
Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας
Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ώς το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν’ αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ’ αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
Από τη συλλογή «Προσανατολισμοί» και το βιβλίο: Οδυσσέας Ελύτης, «Ποίηση», Ίκαρος, Αθήνα 2002, σελ. 58-60.
Tους έγκαιρα ομιλούντες, τους εκτιμώ και για τη θέση και, κυρίως, για το έγκαιρο της θέσης. Πολλοί είχαν ξινίλες όταν ο Νίκος Δήμου αναφέρθηκε στη "μεγαλύτερη ποιήτρια μετά την Σαπφώ"-την Κική Δημουλά. Ξαναδιαβάζοντας την "Μαρίνα των βράχων", θυμάμαι τα λόγια του Μήτσου Παπανικολάου: "Ε, ποιος άλλος ποιητής μας, κι ο μεγαλύτερος ακόμα, έγραψε στα είκοσί του χρόνια, στίχους όπως αυτοί...".
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, εκείνη την εποχή, ο Ελύτης δεν άκουγε μόνον αυτά. Άκουγε κι άλλα. Κακά. Η προσωπική μου θεωρία συνωμοσίας, λέει ότι γι' αυτό τα είχε καλά ο Ελύτης με ποιητές (...τελοσπάντων...) ωσάν τον Σαχτούρη. Τα άκουγε για τα καλά από τον Λαπαθιώτη κι έλεγε: θα σας δείξω εγώ...πάρτε νεοϋπερρεαλισμό του ώλου...
Εξαιρετική επιλογή, κύριε Κεντρωτή.
@ churchwarden: Καλά, να δεχτώ ότι η Δημουλά είναι η μεγαλύτερη ποιήτριά "μας" μετά τη Σαπφώ, όπως είπε (χωρίς να πληρώσει τίποτα, ήγουν τζάμπα) ο Ν.Δ. Μετά από πόσους "ποιητές" όμως έρχεται; Γιατί το ρωτάω; Αι, γιατί και η παπάρα έχει το άκρο όριό της, ιδίως όταν κραυγάζει για τον σεξισμό της! Ο Ελύτης δεν χρειάζεται να είναι ούτε καλύτερος ούτε υποδεέστερος του -ας πούμε- Ομήρου ή Πινδάρου ή... ή ... ή... Είναι αυτός που είναι: σημαντικός ποιητής. Καλά του πήγαν, όμως, όλα στη ζωή. Δεν τού 'σουραν και πολλά. Άλλοι τράβηξαν τόσα και τόσα... Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ. Κεντρωτή & churchwarden:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποια η άποψή σας για τη "Μικρή πράσινη θάλασσα"; Προσωπικά μ' αρέσει πολύ αυτό το ποίημα του Ελύτη.
Την καλημέρα μου!
@γιώργος κεντρωτής: Εξ όσων γνωρίζουμε αμφότεροι (και εσείς καλύτερα από μένα), το ποιητόμετρον δεν έχει εφευρεθεί. Συνεπώς, εκφράσεις "τούτος έχει πολύκιλα φρύδια", "δείνα δεν έχει φρύδια", σχετική, μόνον, σημασία έχουν. Δεν αίρεται, όμως, από αυτό, το γεγονός ότι και η πιο ανεπαίσθητη, ισχνή, εξαϋλωμένη σχεδόν, καλή κουβέντα, σπανίζει (εκτός κι αν όντως το δούναι και λαβείν είναι σε dollars), όπως τα ενδημικά φυτά στα μέρη τα αψηλά της Κρήτης. Όταν, λοιπόν, σε αντίθεση προς τον αυτονόητα μίζερο και από άποψη δολοφονικό χαρακτήρα των "καταξιωμένων", ομιλείς για "την τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας", αποκαλώντας αριστουργήματα ποιήματα που, περίπου, ήταν στο περιθώριο, θέλει μια κάποια παρρησία. Διαφωνώ, λοιπόν, για το "τζάμπα": ας μου καταδειχθεί τι πληρώνουν οι μίζεροι νεκροθάφτες.
ΑπάντησηΔιαγραφή@έλενα: Ο Ελύτης είναι ο αγαπημένος μου ποιητής. Το ποίημα που αναφέρεις, θεωρώ ότι είναι ανακουφιστικό για τους φιλολόγους, τους οποίους συναναστράφηκα ως μαθητής (ως δασκάλους μου) και ως φοιτητής (σε ομηγύρεις). Η απέχθειά ή/και η αδιαφορία των περισσοτέρων του δείγματός μου για την ποίηση είναι τέτοια, που υποδέχεται λουκούμι ένα ποίημα που θα μετατοπίσει τη συζήτηση στην προσωκρατική φιλοσοφία, για να βγει η ώρα. Είναι, βέβαια, δύσκολο να διδαχθούν τα καλά του...τι να πεις για το "Ρήμα το σκοτεινόν"...
@κ.Κεντρωτή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ την επιλογή σας ιδιαιτέρως επιτυχημένη καθότι το συγκεκριμένο ποίημα του Ελύτη είναι κορυφαίο.Το ίδιο αφορά και στην του Μονογράμματος( παλαιότερα) επιλογή σας.Ταυτόχρονα βιώνω γνήσια έκπληξη διαπιστώνοντας ότι είναι αυτά τα δύο ποιήματα που κατά κύριο λόγο μονοπωλούν την πλειονότητα των αναφορών του αναγνωστικού κοινού στον ποιητή.Κυρίως, όμως , με βαθεία θλίψη."Γι΄αυτό κατακυρθμεύω ".
@churchwarden
Προσυπογράφω απ΄άκρη σ΄άκρη,με μια μικρή,καθόλα θλιβερή, προσθήκη:στους περισσότερους φιλολόγους όχι μόνο η ποίηση, όχι μόνο η φιλοσοφία αλλά καιη φιλολογική ιδιότητα καθεαυτήν προκαλεί μιαν ανεξήγητη αμηχανία...Κρίμα!
Την Καλημέρα μου σε όλους!
@churchwarden:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, ο καθένας στη ζωή του διαλέγει ένα ρόλο για να παίξει και επιλέγει και πώς θα τον παίξει. Το ποίημα, όμως, παραμένει ποίημα, όποιον ρόλο κι αν έχει κανείς κι όπως κι αν παίζει το ρόλο αυτό.
Οπότε, όσον αφορά την άποψή σας για το ποίημα, να καλυφθώ από το ότι ο Ελύτης είναι ο αγαπημένος ποιητής, οπότε και το ποίημα αυτό σας αρέσει ή μήπως το θεωρείτε "υποδεέστερο" άλλων που έχει γράψει;
Την καλησπέρα μου!
@έλενα: Η "Μικρή Πράσινη Θάλασσα" είναι από τα "γνωστά" του. Το ποίημα αυτό είναι και ένα από τα λίγα, πλέον, του Ελύτη που βρίσκουμε στα σχολικά εγχειρίδια. Τα όσα είπα προηγουμένως, τα είπα γιατί ούτε από τα καλύτερά του το θεωρώ ούτε και θα ήταν επιλογή μου για σχολικό εγχειρίδιο. Καταλαβαίνω, όμως, τι το καταστά δημοφιλές: το "προσπελάσιμό" του στοιχείο και η ελληνοπρέπεια. Ο "παλλόμενος" Ελύτης, όμως, για μένα βρίσκεται αλλού.
ΑπάντησηΔιαγραφή@churchwarden:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη σαφή απάντηση. Συμφωνώ με το σχόλιο περί "ελληνοπρέπειας", αν και εμένα προσωπικά μου αρέσουν οι εικόνες σ' αυτό το ποίημα.
Δεν είμαι ούτε ειδική στον Ελύτη (προς Θεού!), ούτε μπορώ να πω ότι είναι ο αγαπημένος μου ποιητής (για 'μένα δεν υπάρχει -ακόμα τουλάχιστον- Ο αγαπημένος ποιητής, ενώ μετά βίας ξεχωρίζω έναν συγγραφέα που να με εκφράζει περισσότερο), έχω, όμως, διαβάσει το "Μονόγραμμα" για το οποίο έγινε λόγος παραπάνω και θεωρώ εξαιρετικό τον "Ήλιο τον ηλιάτορα".
Τι είναι, δηλαδή, για 'σας ο "παλλόμενος" Ελύτης και ο Ελύτης γενικά;(Δε θέλω να σας πιέζω, αν θέλετε μου λέτε.)
Χαιρετισμούς!
@churchwarden:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εκφράστηκα καλά πριν και δεν μπορώ να το αφήσω έτσι στην τύχη. Ναι μεν στην παρένθεση, αλλά εννοούσα ότι αμφιβάλλω αν θα μπορέσω ποτέ να πω ότι υπάρχει Ο αγαπημένος μου ποιητής και Ο αγαπημένος μου συγγραφέας.
Όλοι έχουν κάτι να δώσουν και από πολλούς παίρνουμε. Ξέρω τι μου αρέσει και τι όχι στην ποίηση και σε κάθε ποιητή/ποιήτρια (μην ξεχνιόμαστε), αλλά είναι δυνατόν να ταυτιστεί κανείς με έναν μόνο, αποκλείοντας ή έστω παραμερίζοντας όλους τους άλλους;
Δεν είναι ρητορικό το ερώτημα και καλούνται όσοι θέλουν ν' απαντήσουν και να πουν τη γνώμη τους, βεβαίως-βεβαίως...
Δε συνιστούν πίεση οι ερωτήσεις σας. Θα αποπειραθώ να τις απαντήσω-καίτοι δύσκολες. Κατ' αρχάς, απεχθάνομαι τις ποιητικές κοινοτοπίες. Πώς να το κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να γίνεσαι ερωτικός ομιλώντας για τη "ζεστή ανάσα της γυναίκας" (Σαχτούρης, κρεμάστηκε επί αλωνακίου προσφάτως) ομοιάζοντας με 1.234.652.967.456 στιχουργούς κακολαϊκοτράγουδων, κι άλλο να λες "θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό" ή "να μυρίζω από σένα και ν'αγριεύουν οι άνθρωποι" (μονόγραμμα) ή, έστω, "έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη" (Μαρίνα των βράχων). Ο υψιπετής στίχος είναι ζητούμενο- και ο Ελύτης είναι πατήρ υψιπέτειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπεχθάνομαι την ευκολία και την προχειρότητα στην ποίηση. Τα σημεία των καιρών, ποιήματα των δύο το πολύ λέξεων ανά στίχο, δίχως επεξεργασία, δίχως βάθος, δίχως τη φιλοδοξία να σπάσουν τοίχους. Ο Ελύτης το βασάνιζε πολύ. Το μάτωνε. Ακόμα δεν έχει πλήρως εξιχνιαστεί το μυστήριό του-στο Τμήμα Βιολογίας που κάποτε φοίτησα, είχε δοθεί διπλωματική εργασία με θέμα "Τα φυτά στο Άξιον Εστί". Ως και τις παραδοσιακές φόρμες (σονέττο) αποπειράθηκε να αντικαταστήσει με μιαν ιδιονοούμενη "αρχιτεκτονική" (παρακολουθήστε τη δομή του μονογράμματος-υπάρχει σαφώς πρόλογος, κυρίως θέμα και επίλογος).
Στα ποιήματά του, οικοδομείται συστημικά ολάκερη θεωρία."Ηλιακή μεταφυσική" την αποκαλούσε ο ίδιος. Η σκέψη παύει να είναι σκέψη. Γίνεται "αίσθημα σκέψης", όπως είπε κάποτε ένας σχολιαστής του. Ο Ελύτης σκέφτεται με τον ήλιο να καίει στο πρόσωπο και τα πνευμόνια του στο Αιγαιακό βένθος.
Δείτε τα πεζά στο Μικρό Ναυτίλο. Τις ρήσεις της Μαρίας Νεφέλης. Ολάκερο το Άξιον Εστί (είναι αριστούργημα). Είναι μια καλή αρχή.
Ελπίζω πως τα όσα έγραψα κάτι έχουν να σας πουν. Εύχομαι να μη σας κούρασα.
@έλενα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε νομίζω ότι ετέθη πουθενά ζήτημα αποκλεισμού ή έστω παραμερισμού κάποιου ποιητή/-τριών έναντι κάποιων άλλων. Είναι απλώς θέμα οργανικής αντίδρασης απέναντι στην ποίηση συγκεκριμένων ποιητών , όπως ακριβώς συμβαίνει με τη μουσική συγκεκριμένων συνθετών ή με τις ταινίες συγκεκριμένων σκηνοθετών. Φρονώ,ωστόσο, ότι οι αντιδράσεις εκάστου ημών απέναντι στην ποίηση (αλλά και ευρύτερα στην τέχνη)δεν είναι ανεξάρτητες από την αντιληπτική του εμβέλεια. Τοιουτοτρόπως ,το "μου αρέσει" ή όχι είναι πάντα θεμελιωμένο σε αυτό που κάποιος μπορεί τελικά να δει.
@ churchwarden: Σε όλα μπορούμε να συμφωνήσουμε - στο "τζάμπα" που έγραψα θα διαφωνούμε μέχρι να ψοφήσω. Ξέρω πολύ καλά τί λέω / γράφω. Έχω και απάντηση επί του γιατί ο έπαινος του Νίκου Δήμου προς τη Δημουλά, αλλά θα μου επιτρέψετε να την κρατήσω για τον εαυτό του (ανήκει στα μη κοινολογούμενα πράγματα). Πάντως μου σπάνε τα νεύρα οι "αδάπανες θωπείες" - αυτό θα το διαδηλώνω μέχρι να... (εν τάξει το είπα πνετέξη αράδες παραπάνω).
ΑπάντησηΔιαγραφή@churchwarden:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε άλλο παρά με κουράσατε! Απ' τα λόγια σας βγαίνει η αγάπη με την οποία εγώ θα μιλούσα για τον Καβάφη (καθώς "Αλεξανδρινή" - το 'χω ξαναπεί, πέρυσι για την ακρίβεια). Αυτός κι αν βασάνιζε το στίχο, αυτός κι αν ήταν τελειομανής...Έχει μείνει στην ιστορία γι' αυτό! Βρέθηκαν ολόκληρα μπαούλα με χειρόγραφά του, τα οποία δε θεωρούσε κατάλληλα για έκδοση και τα οποία όμως ποτέ δεν πετούσε! Αν τα συγκρίνουμε με τα ελάχιστα, συγκριτικά, ποιήματα που εξέδωσε, καταλαβαίνουμε...
Έχετε δίκιο, όσον αφορά "την ευκολία των καιρών", γεγονός που αποτυπώνεται και στην ευκολία με την οποία αυτοχαρακτηρίζεται κανείς σήμερα "ποιητής".
Απ' την άλλη, δεν είναι καθόλου εύκολο να "σπάσουν τοίχοι". Μιας και ξέρετε από βιολογία και το παράδειγμα προσφέρεται, πείτε μου, κάθε πότε παρουσιάζονται Δαρβίνοι;! Τα επιτεύγματά του εξακολουθούν ακόμα και σήμερα ανεπανάληπτα, ενώ μέχρι και θεωρίες μετάφρασης (ναι, μια χαρά διαβάσατε -κι αν θέλετε προτείνω και βιβλιογραφία-) διατυπώνονται με βάση τη Θεωρία της Εξέλιξης! Με άλλα λόγια, αυτός είναι ο ρους των πραγμάτων. Μεσολαβούν πολλά χρόνια, δεκαετίες και αιώνες ολόκληροι, μέχρι να αλλάξει πραγματικά κάτι, το οποίο και γίνεται στη συνέχεια Κλασικό.
Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι πρέπει να (απο)δεχόμαστε διάφορα και να εφησυχάζουμε. Τουναντίον!
Τώρα είμαι εγώ αυτή που ελπίζει να μην κούρασε με το κατεβατό...Λατρεύω, πάντως, τέτοιες συζητήσεις και χαίρομαι που βρίσκω "συνομιλητές". Γι' αυτό προσφέρεται, άλλωστε, το Αλωνάκι, δε συμφωνείτε;
@ fuji: Όσο και αν συμφωνούμε, αγαπητέ, επιτρέψατέ μου να θέσω ένα ρητορικό ερώτημα. Ξέρετε πόσα "κατακυρθμεύω" έχει ο Σκαρίμπας; Επειδή όμως από την κυβερνοχωρική προτίμησή μου σε δυο-τρία "δημοφιλή" ποιήματα του Ελύτη κινδυνεύω να πνιγώ στα νερά του συρμού, αφήστε με να σας διαβεβαιώσω -διότι δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε ευκολονόητο- ότι τον Ελύτη τον ξέρω τόσο καλά όσο και την ιστορία του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς. (Τον Ελύτη και καμμιά δεκαριά άλλους... - όχι παραπάνω) Χαίρομαι, πάντως, που σας άρεσε η επιλογή μου. Και μιας και "αρέσει" ο Ελύτης, θα ξαναποστάρω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@fuji:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι μόνο αυτού που μπορεί, αλλά και αυτού που θέλει να δει(αναφέρομαι στην τελευταία σας πρόταση)! Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Αν κάποιος λέει εκ των προτέρων "Μπα, εμένα δε μου αρέσει η μοντέρνα ποίηση/τέχνη", δεν πρόκειται ποτέ να τη μάθει, πόσο μάλλον να του αρέσει. Άλλο το να προσπαθήσει κανείς και συνειδητά να επιλέξει..
Όσο για το αν ετέθη ζήτημα "αποκλεισμού" ή όχι, απλώς εξέφρασα μια σκέψη και ρώτησα. Μπορεί ο Καβάφης για παράδειγμα να είναι αγάπη μου μεγάλη και να με εκφράζει, αλλά υπάρχουν και τόσοι τόσοι άλλοι. Αν για παράδειγμα με εκφράζει 100% ένα και μόνο ποίημα άλλου ποιητή, τι θα πω; Όχι, δεν είναι ο αγαπημένος μου γιατί μόνο ένα ποίημά του με εκφράζει τόσο και θα προτιμήσω να πω ότι κάποιος άλλος είναι ο αγαπημένος μου γιατί έχει 5 ή 10 που με εκφράζουν 80% (ή έστω 100%);
Έπειτα δεν είναι μόνο οι Έλληνες ποιητές, είναι και οι αλλόγλωσσοι..Γι' αυτό το λόγο δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει Ο αγαπημένος μου ποιητής και κατέθεσα τον προβληματισμό μου.
Την καλησπέρα μου!
@γιώργος κεντρωτής: Ας καταγραφεί, λοιπόν, η διαφωνία: Εσείς θεωρείτε "αδάπανη θωπεία" τα επαινετικά του Δήμου για τη Δημουλά. Εγώ θεωρώ "δαπανηρή κηδεία" (σε βάρος της ποίησης) τα του Λάζαρη για τη Δημουλά (τα της Τοπάλη, είναι προτιμότερο να μην πω). Στο θερινόν Συμπόσιο Ποίησης, θα σας παρακαλέσω να μου αποκαλύψετε το ακατάλληλο προς κοινολόγηση. Ελπίζω ο θυμός σας να μη με αποπέμψει.
ΑπάντησηΔιαγραφή@έλενα: Για το κάθε πότε βγαίνουνε Δαρβίνοι, αδυνατώ να σας πληροφορήσω. Η εξελικτική διαδικασία, από την άλλη, μπορώ να σας πληροφορήσω ότι έχει ξεφύγει από το status της θεωρίας (θεωρείται γεγονός). Το περί "ποιητικού αυτοχαρακτηρισμού" επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν είναι σημείο παρακμής. Δεν αρκεί να "αυτοχαρακτηρίζεσαι" για να ανθολογηθείς, να ακουστείς, να υπάρξεις-οπότε, δεδομένης της ανυπαρξίας, ελάχιστα βλάπτεται η ποίηση από "αυτοχαρακτηρισμούς". Αντίθετα, από ετεροχαρακτηρισμούς (ο Χ διευθυντής του Ψ λογοτεχνικού περιοδικού προς τον Ζ διευθυντή του Μ λογοτεχνικού περιοδικού κ.ο.κ.) βρίθει ο ντουνιάς. Βρίθουν οι ανθολογίες. Βρίθουν τα σχολικά εγχειρίδια. Βρίθουν τα κρατικά βραβεία ποίησης. Οπότε, αν κάποιοι είναι επικίνδυνοι, είναι αυτοί-εκτός αν προτιμάτε για κάποιο λόγο την ενασχόληση με αυτούς που τα λένε και τα ακούνε μόνοι τους. Για το Αλωνάκι, το επαίνεσα ειλικρινώς και εξαρχής.
@churchwarden:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι το ίδιο εννοούμε.. Πες-πες, κάποιοι πείθονται. Η ουσία είναι η ίδια. Ποια ιδιότητα έχει κανείς κι ως τι παρουσιάζεται (είτε "αυτοπαρουσιάζεται" είτε παρουσιάζεται από άλλους). Όσο για το κατεστημένο, στο οποίο αναφέρεστε, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν το γνωρίζω ακόμα. Σιγά-σιγά, δε βιάζομαι...Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
@έλενα: το σχόλιό μου αφορούσε στο περί "αυτοχαρακτηρισμού". Όσο και να είναι το πες-πες κάποιου, σας το εγγυώμαι, ουδείς θα πειστεί για την αξία της ποιητικής του. Την αξία της ποιητικής την καθορίζουν οι καρεκλοκένταυροι της ποίησης, με κριτήρια "λεπτά" και για λόγους "λεπτούς". Το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η προαγωγή της τέχνης ή, καλύτερα, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Να το πω απλά: αν γράφετε ποιήματα και σας ενδιαφέρει η κοινοποίηση/έκδοση/αναγνώρισή τους (βάλτε εδώ όποια συγγενική λέξη θέλετε), θα θυμηθείτε, σίγουρα, τα λόγια μου: ουδείς θα ασχοληθεί με το κείμενό σας. Πολλοί θα ασχοληθούν με τις γνωριμίες και την τσέπη σας. Με τις μεταφράσεις, τα πράγματα είναι ευκολότερα. Πρόκειται για εμπορικό είδος, με το οποίο ευκολότερο ανοίγονται πόρτες.
ΑπάντησηΔιαγραφή@προς όλους εκτός καθηγητού που το μετάφρασε
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά στοιχιθείτε και διαβάστε "Βιργιλίου Θάνατος", για να σταματήσει το πολύ μπλα-μπλα.
@churchwarden:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμβαίνει, δηλαδή, αγαπητέ Συναλωνιστή, ό,τι συμβαίνει και με οτιδήποτε άλλο σ'αυτή τη χώρα!! Ή μήπως κάνω λάθος; (Ρητορικό το ερώτημα.) Είμαι, όμως, σε μια ηλικία που ή θα 'πρεπε να δέσω μια πέτρα στο λαιμό μου και να πέσω στο Δούναβη (ε, δεν καταδέχομαι και οποιοδήποτε ποταμό για να πέσω, πώς να το κάνουμε!) ή που θα σκέφτομαι θετικά, θα προσπαθήσω κι εγώ και θα πορεύομαι έχοντας στο μυαλό μου ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!(Για να μην πω..
"Έχει ο Θεός" που έλεγαν οι παλιοί) Εσείς τι μου προτείνετε;
Αυτό για τη μετάφραση ως "εμπορικό είδος" μου στραβοκάθησε (πάλι), αλλά με λίγο νερό θα το κατεβάσω..
Την καληνύχτα μου!
@έλενα: Η μετάφραση είναι όντως εμπορεύσιμη. Δεν το είπα υποτιμητικά. Κυριολεκτώ. Η ποίηση δεν είναι εμπορεύσιμη, γι' αυτό και δεν εκδίδεται, τουλάχιστον με έξοδα των εκδοτικών οίκων. Η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Ούτε όμως-το λέω επειδή ζητήσατε τη γνώμη μου-και η ελπίς. Σας χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ churchwarden: Αγνοώ τι είπαν ο Λάζαρης και η Τοπάλη για τη Δημουλά - ούτε με ενδιαφέρει να μάθω. Φυσικά και δεν θα σας αποπέμψω, αλλά δεν θα σας πω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@γιώργος κεντρωτής: Κι εγώ, μη νομίζετε, βασικά με τα ποιήματα του Λάζαρη ασχολούμαι, όπως εκείνο το εξαίρετο...τόση απόγνωση, τόση αντοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ churchwarden: Επειδή νιώθω νιαν αιχμή, θα σας διευκρινίσω ότι το ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ είναι ανεκτικό. Όπερ σημαίνει ότι εδώ μέσα χωρούν πολλά. Πολλά μεν, αλλά ποιήματα! - όχι δηλώσεις ποιητών ή κριτικές ποιημάτων. Τα "ΣΧΟΛΙΑ" είναι ανοικτά για να γράφει όποιος επισκέπτης θέλει την άποψή του (αρκεί να μην είναι υβριστική) και για να δημοσιεύει ποιήματα που του αρέσουν. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΣ: ΕΛΕΝΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα λαϊκοτράγουδο με όλη την μεμπτή ευκολία του, των 3 λεπτών μήπως και σε ξεκουράσει λίγο απ' όλα όσα σε φορτώσανε παραπάνω.
Στο ερώτημα τι είναι η ποίηση; απαντώ: πώς τον λεν τον ποταμό;
Μ΄ένα ποτό δίπλα στο ποτάμι πάνε όλα κάτω.
Απόλαυσε τη ζωή με όλη την αλαφράδα της και τότε μόνο θα απολαύσεις την ποίηση. Και εμπορεύσου τη μετάφραση όσο μπορείς, μην περιμένεις να την εμπορευτούν άλλοι.
Με τους χαιρετισμούς μου
Μες στα νερά του Δούναβη να πέσεις ένα βράδυ
και με το φως του φεγγαριού ολόκληρη να βρέχεσαι
και στο σημείο που πεσες θα βάλω ένα σημάδι
να βλέπω να αναδύεσαι και να πηγαινοέρχεσαι
Σαν πεταλούδα λαμπερή στου ποταμού τις όχτες
και να τινάζεις τα φτερά να φύγει το νερό
κι ύστερα πάλι να πετάς όπως οι τυχοδιώκτες
που ήρθανε να ζήσουνε σε άτυχο καιρό.
@Μένανδρο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πώς τον λεν, πώς τον λεν τον ποταμό, Ιλισσό, Ιλισσό. Θα σου πω το μικρό μου μυστικό, εν καιρώ, εν καιρώ..."
Να, όλο έτσι με καλομαθαίνετε και.. το χαίρομαι!
Η ποίηση για 'μένα βρίσκεται στη μαγεία της ζωής, της οποίας χαρακτηριστικό δεν είναι απαραιτήτως η αλαφράδα μα η φυσικότητα και το τυχαίο. Είναι οι συμπτώσεις, οι τυχαίες συναντήσεις, ένας τρελός που θα πει μια (μεγάλη) αλήθεια και το θέαμα που είδα σήμερα το πρωί ετοιμάζοντας τον καφέ μου: δύο σκίουροι που κυνηγιούνταν στον κορμό ενός δέντρου και πηδούσαν απ' το ένα δέντρο στο άλλο σαν να πετούσαν! Η ποίηση βρίσκεται στα μικρά και στα μεγάλα, κυρίως στα μικρά.
Αυτό το "να την εμπορευτούν άλλοι" στραβοκάθησε ακόμα χειρότερα απ'ό,τι το "εμπορικό είδος". Μάλλον έχουν, δηλαδή, δίκιο οι εδώ που λένε να χρησιμοποιούμε το Copyright2008;!Σ'αυτά είναι άσσοι!
ΥΓ.Αλλά το "λαϊκοτράγουδο" (τι χαρακτηρισμός κι αυτός!)δεν είναι αυτό που μου τάξατε, έτσι δεν είναι;Και είπαμε, μην τάξεις Άγιου προσκύνημα...Έχω υπομονή, δε βιάζομαι!
Την καλησπέρα μου!
@churchwarden:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ελπίδα, όντως, δεν είναι λύση. Είναι κινητήριος δύναμη!
Καλησπέρα!
@Μένανδρο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να δούμε, ξέρετε εσείς αυτό το τραγούδι; Στο Γιουτούμπι (που λέει ο Μπλογκάρχης) υπάρχει ένα άλλο αηδόνι, ονόματι Patsy Cline. Ακούστε το "Crazy" απ' τα χείλη της και μετά μου λέτε..
Το λαίκοτράγουδο είναι όρος που χρησιμοποιήθηκε στην κουβέντα που είχατε παραπάνω και φυσικά τον χρησιμοποιώ μάλλον ειρωνικά, αλλά δεν σημαίνει ότι τον αποδέχομαι, γιατί θα ήταν σαν να υποτιμώ αυτό που σας έγραψα. Άν το υποτιμούσα δεν θα το έστελνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άλλο εν καιρώ, αλλά επειδή ο καιρός είναι σχετικός, κανείς δεν ξέρει αν θα είναι και οσονούπω...
Το crazy θα το ψάξω
Την καλημέρα μου
@Μένανδρο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!