ΚΩΣΤΑΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ
ΜΕ ΤΗ ΒΡΟΧΗ
Στον ουρανό των υδρατμών
γλόμπος φθορίου το φεγγάρι
κόκκινο άναψε φανάρι
σούζα η αγέλη των πεζών!
Οξείας κόρνας πλάγιον θραύσμα
την έμπνευσή μου παραλύει
πρίσμα η ψυχή μου κι αναλύει
των κάθετων νερών το φάσμα.
Των άστρων χύθηκε ο φωσφόρος
στις άκριες υψηλών νεφών
πίσω απ’ τα μάτια των αστών
θαρρώ μού γνέφει ο εωσφόρος.
Τούτο το πλήθος τι γυρεύει;
Πνίξε το νύχτα – μαύρη λάμια.
Μπροστά σε χνωτισμένα τζάμια
απόψε η θλίψη μου αλητεύει.
Από το βιβλίο: Κώστας Σοφιανός, «Το φάντασμα του υποβολέα», Πλανόδιον, Αθήνα 1994, σελ. 21.
Ενδιαφέρον στιχούργημα... αλλά το πιο ενδιαφέρον; μοιάζει-φευ!- με άλλα άλλων και θυμίζει πολλά πολλών...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρώτηση: Δεν θα ήταν καλύτερο το "των νερών κάθετο φάσμα" απ' το "των κάθετων νερών το φάσμα";
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο ποίημα. Πάσχει, βέβαια, όπου πάσχουν τα περισσότερα ποιήματα. Είναι, βέβαια, δύσκολο να πρωτοτυπείς.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ γιαραμπής:Έχω γράψεις και εγώ καναδυό τέτοια πνοής και μορφής. Άρα, μου αρέσει το "είδος" (στην εξπρεσσιονίζουσα διάστασή του).
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Όχι! Διότι του Σοφιανού ο στίχος είναι είναι τέλειος ίαμβος, ενώ ο δικός σου είναι ελεύθερος. Πώς δεν το πρόσεξες;
@ churchwarden: Να ... πρωτοτυπείς; Όλα έχουν λεχθεί πολλές φορές. Άρα, ας κρατήσουμε το "καλό ποίημα", που είναι όντως!
@κ.Κεντρωτή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχετε δίκιο. Δεν ξέρω, κάτι δεν μου ταίριαζε..Μήπως φταίει ο τρίτος στίχος;(Μπορεί,όμως, να είναι και ιδέα μου.)
Την καλησπέρα μου!
@γιώργος κεντρωτής: Φαντάζομαι (μπορεί και να λανθάνω)ότι ούτε και εσείς που το είπατε δεν το πιστεύετε: ότι έχουν όλα ειπωθεί. Εννοείται (αποκλείεται να λανθάνω) ότι δεν έχουν ειπωθεί όλα. Απλώς η τέχνη (όπως και η επιστήμη) περιμένει τη γέννηση της ιδιοφυΐας, προκειμένου για μεθ' αλμάτων εξέλιξη. Στο μεταξύ, κινείται συμπαθητικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ churchwarden: Έχουν όλα ειπωθεί πολλές φορές και με πολλούς τρόπους. Μένει να ειπωθούν ακόμα τα πάντα και άλλες φορές επίσης με πολλούς τρόπους.
ΑπάντησηΔιαγραφή@γιώργος κεντρωτής: Να θεωρήσω ότι δεν πιστεύετε πως η διαλεκτική-μεταποίηση του σημαινομένου από τον τρόπο εκφοράς του συνιστά κάτι "νέο"; Κάτι "πρωτότυπο"; Προσωπικώς, περιμένω από τον ποιητή και να αναγεννά το νόημα (ο έρωτας) δια της νέας εκφοράς αλλά και να εφευρίσκει νέα νοήματα (ευρίσκομαι, π.χ., εις αναμονή περιγραφής ενός καλύτερου της δημοκρατίας πολιτικού συστήματος από τον ποιητή). Τουτ' έστιν, αναμένω και νέους τρόπους και νέα νοήματα. Κακώς, λέτε, έχω τις απαιτήσεις αυτές, διότι τα νοήματα εξαντλήθηκαν; Μόνο τρόπους καινούριους μπορεί η ποίηση να βρει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις τώρα είδα την ανάρτηση (30 Ιουλίου 2017) ! Ευχαριστώ και για την ανάρτηση και για τα σχόλια. Πρόκειται για ποίημα του 1965, ' 66 ; που συμπεριέλαβα στην πρώτη μου συλλογή "ΠΑΡΕΡΓΟ", το 1970. Προφανώς και δεν είναι "πρωτότυπο", όπως άλλωστε και ο ψυχισμός που το φορτίζει... Φυσικά και δεν δικαιολογούν υποκειμενικές προϋποθέσεις τα αδιέξοδα των αντικειμενικών πραγματώσεων. Μόνο ελαφρυντικό το, σχετικώς, "νεαρόν της ηλικίας". Μόνη υπενθύμιση, ότι ήταν (μαζί με άλλα πέντε ομοιοκατάληκτα,-ε πιο "γνωστό' το "Ηρώδειο", που συμπεριέλαβε ο Σαββίδης στον "Καρυωτάκη" του) από τα ελάχιστα "παλιομοδίτικα" της τότε αγοράς αποδεκτών στίχων. Αργότερα βέβαια (και μέχρι τις μέρες μας με σημαίνοντα εκπρόσωπο τον Κ.Κουτσουρέλη) η συντροφιά Λάγιου, Καψάλη, Κοροπούλη, έδωσε (και δίνει, πλην του τραγικού Λάγιου) αξιόλογης τεχνικής ομοιοκατάληκτα ποιήματα. ΄Οπως άλλωστε και πάμπολλη γαιαλντζή "πρωτοτυπία" (αν αυτή συνιστά το ύπατο των κριτηρίων και αναντικατάστατο κατασταλτικό "Του άγχους της επίδρασης"... Δόξα νά 'χει ο Γιαραμπής, από πρωτοτυπία οι σελέμπριτις των ποιητικών μας πραγμάτων σκίζουν... κανείς δεν θυμίζει κανέναν ! ΄Ολα τα κυκλοφορούντα ονόματα, είναι ένα κ' ένα, μοναδικό και ανεπανάληπτο (ευτυχώς...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ελεύθερον βήμα...
ΑπάντησηΔιαγραφή