ΚΑΛΩΣ, ΕΙ ΔΗ ΚΑΛΩΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΚΑΛΩΣ, ΕΙ ΔΗ ΚΑΛΩΣ

(Σοφοκλής, «Τραχίνειαι», σττ. 1-48)

Μονολογώ, μονολογώ εδώ στην Τραχίνα

και λέω πως την τύχη μου καλά γνωρίζω

πολύ προτού πεθάνω. Πως δεν την ορίζω

το ξέρω, μα όπως άλλωστε ο τάδε και ο δείνα

δεινά όσο ζω θα ζω κι εγώ, και πάντα πείνα

του ωραίου θα με τρώει. Το κάλλος ἄλγος γκρίζο

προβάλλει μες στο φως της μέρας, και γυρίζω

στα μέρη αυτά, απ’ όπου η θηλυκή μου εκίνα

πορεία. Ταῦρος ἐναργής, και αἰόλος δράκων,

κι ακόμα βούπρῳρος ο Αχελώος, κι όμως

αρνήθηκα τον γάμο του. Ο θείος νόμος

στον «Ηρακλή μ’  εζύγωσε. Των μαύρων λάκκων

το βάθος βλέπω. Νύχτα ο έρωτας· και λάμια

οι πόθοι. Αλλά καλά όλα. Τί καλά; Καλάμια…

Καλάμια ακούω να σφυρίζουν και πηγάδια

για εμέ τη Δηιάνειρα ν’ αντιλαλούν εδώ άδεια.