ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

CÉSAR MORO

ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

    Είναι η υπέρτατη κατοικία μου,

    απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή.

      Κρίσνα, από τη Μπαγκαβάτ Γκιτά

Σαν τη μάνα που κρατιέται απ’ τα κλαριά του ποταμού

Από φόβο κι από φως της πρωταρχής

Σαν άλογο σκελετωμένο

Που ακτινοβολεί λυκόφως

Μέσ’ απ’ τα πυκνά κλαδιά δέντρων και δέντρων αγωνίας

Με το μονοπάτι των θαλασσινών αστέρων όλο ήλιο

Η εκθαμβωτική σωρεία

Χαμένων ημερομηνιών μες στην απόλυτη

     του παρελθόντος νύχτα

Σαν αγκομαχητό αιώνιο σαν βγεις στη νύχτα έξω

Στον άνεμο ήμεροι πια περνούν οι αγριόχοιροι

Οι ύαινες χορτάτες θηράματα

Διχαλωτό στο βάθος το θέαμα δείχνει

Ματωμένες όψεις εκλείψεων σελήνης

Φλεγόμενο το σώμα φλεγόμενο δονείται

Στον δρόμο του χρόνου στον χρόνο

Χωρίς καν περιθώρια εναλλαγών

Καθώς αιώνιο είναι ό,τι είναι ακίνητο

Και όλες οι εκσφενδονισμένες πέτρες

Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και των ανέμων

Γυρνάνε πίσω σαν πουλιά μοναδικά και ασύγκριτα

Καταβροχθίζοντας λίμνες και λίμνες

     γκρεμισμένων χρόνων

Απύθμενους ιστούς αράχνης

Από πεσμένα ξύλινα χρόνια και ζαμάνια

Κοιλότητες οξειδωμένες

Μες στην πυραμιδοειδή σιωπή

Λάμψεις εκεί θνησιγενείς που

     ανοιγοκλείνουνε τα βλέφαρα

Για να μου πουν ότι είμαι ακόμα ζωντανός

Και ανταποκρίνομαι με κάθε του κορμιού μου πόρο

Στα καθήκοντά μου

Εν ονόματι του ονόματός σου ω Ποίηση

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.