VESTALIS

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΑΚΗΣ

VESTALIS

στο σκοτάδι κρύβω την ουσία μου

κι εκεί ψάχνω τις νύχτες να δω αν ζει

μακριά απ’ τα βλέμματα ψάχνω

στα φρύγανα τα ταπεινά

που περιφρόνησαν

του σκοταδιού είναι η ουσία μου

κάποτε σε σώμα θολωτό

την περιφέρω

–είμαι όμορφη

δοσμένη στην κυοφορία των σπλάχνων μου–

ο κόσμος μόνο τότε με αντιλαμβάνεται:

με μια παράξενη ευγένεια

θέσεις μου παραχωρεί στα λεωφορεία

την άλλη στιγμή γίνομαι τροφός

μα ευτυχώς που η καθημερινότητα

κρύβει την αγιοσύνη μου

όσοι τρυπήσαν την κοιλιά μου

βρήκαν το θάνατο

κι όσοι τα βάθη μου γευτήκαν

εκείνο ποθούν

δεν έχει σκάλα το κορμί μου –

δεν ανεβοκατεβαίνει κανείς κατά βούληση·

στις στέρνες μου πίνουν τα περιστέρια

στα νερά σκεπασμένοι καθρεφτίζονται

οι αρσενικοί που μ’ αγάπησαν

αιώνιοι

πιο πολύ και από το θεό

Από το βιβλίο: Γιώργος Καρτάκης, «Τώρα που τα σύννεφα», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνας 2013, σελ. 22.