ΕΚΤΩΡ
ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ
ΟΠΩΣ
Ο ΑΙΑΣ
Ανάμεσα
σε πέτρες που δεν είδανε
τον ίσκιο τους ποτές
που δεν ακούσαν τη φωνή του
τόσο υψίσυχνη στα φωνηεντόληκτα, είπα :
Κλείστε τις ποριές, όχι άλλοι «σωτήρες»∙
μεσολάβησαν τα Τρωικά. Ο λόγος μου
δίχως πια τα άμφιά του, γυμνός
όπως η πότνια βάτος
αναθρώσκοντας τα που του σφίγγανε το
υπογάστριο
«ιερά, εθνικά» και άλλα τέτοια χάχανα
χύθηκε κατεπάνω στο μαχαίρι του
όπως ο Αίας.
τον ίσκιο τους ποτές
που δεν ακούσαν τη φωνή του
τόσο υψίσυχνη στα φωνηεντόληκτα, είπα :
Κλείστε τις ποριές, όχι άλλοι «σωτήρες»∙
μεσολάβησαν τα Τρωικά. Ο λόγος μου
δίχως πια τα άμφιά του, γυμνός
όπως η πότνια βάτος
αναθρώσκοντας τα που του σφίγγανε το
υπογάστριο
«ιερά, εθνικά» και άλλα τέτοια χάχανα
χύθηκε κατεπάνω στο μαχαίρι του
όπως ο Αίας.
Από
την ποιητική συλλογή: «Τα μαχαίρια της Κίρκης».
Από
το βιβλίο: Έκτωρ Κακναβάτος, «Ποιήματα 1943-1987», Εκδόσεις Άγρα, 2010, σελ. 342.
Ποίημα λεπίδα, σαν το μαχαίρι του Αίαντα. Όμως, δάσκαλε, το desideratum είναι να ζήσουμε δίχως "χάχανα" ή να αντικαταστήσουμε τα κατεστημένα με άλλα; Κι αν και τ' άλλα μάς φέρουν κι άλλους "σωτήρες" και μας σπρώξουν πάνω σ' άλλα "μαχαίρια"; Χάχανα κι αυτά κι εκείνα. Μα πάλι "και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;" Nissios
ΑπάντησηΔιαγραφή