ΤΟ ΒΑΡΑΘΡΟ

CHARLES BAUDELAIRE

ΤΟ ΒΑΡΑΘΡΟ

Κυλούσε αντάμα κι ο Πασκάλ μέσα στο βάραθρό του,

– Αλί! όλα είν’ άβυσσος, Λόγος και δράση, πόθοι!

έχει κι εμένα το κορμί τον ανατριχιασμό του,

απάνω του όταν να περνά τ’ αγέρι του Φόβου νιώθει.

Ψηλά, κάτω στη γη, παντού, τα βύθια, τα ερμογιάλια,

η σιωπή και το φριχτό τ’ άπειρο που απελπίζει…

Μέσα στις νύχτες μου ο Θεός σοφά κι αγάλια-αγάλια,

ένα βραχνά πολύμορφον αιώνια ζωγραφίζει.

Ο ύπνος σα βαθύς γκρεμός με κάνει και τρομάζω·

γεμάτος φρίκη αόριστη που δε γρικώ πού φέρνει,

απ’ όλα τα παράθυρα όλο και χάος κοιτάζω·

κ’ η σκέψη μου που ο ίλιγγος πάντα τη συνεπαίρνει,

του μηδενός την άφωνην αναισθησία φθονεί.

– Ω, απ’ τον Αριθμό κανείς να μη μπορεί να βγει!

Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.

Από το βιβλίο: Κάρολος Μπωντλαίρ, «Τα άνθη του Κακού», μετάφραση Γ[ιώργης] Σημηριώτης, Αθήνα 1949, σελ. 122.

*********************

LE GOUFFRE

Pascal avait son gouffre, avec lui se mouvant.
- Hélas ! tout est abîme, - action, désir, rêve,
Parole ! et sur mon poil qui tout droit se relève
Maintes fois de la Peur je sens passer le vent.

En haut, en bas, partout, la profondeur, la grève,
Le silence, l'espace affreux et captivant...
Sur le fond de mes nuits Dieu de son doigt savant
Dessine un cauchemar multiforme et sans trêve.

J'ai peur du sommeil comme on a peur d'un grand trou,
Tout plein de vague horreur, menant on ne sait où ;
Je ne vois qu'infini par toutes les fenêtres,

Et mon esprit, toujours du vertige hanté,
Jalouse du néant l'insensibilité.
Ah ! ne jamais sortir des Nombres et des Êtres !