ΜΕΣΟΝΥΧΤΙ

OCTAVIO PAZ

ΜΕΣΟΝΥΧΤΙ

Είναι το μεσημέρι το απόκρυφο,

σκότος απλό παλλόμενο σπλάχνων,

του ζώντος σιωπηλή αφθονία.

Απ’ την ψυχή, ερείπιο και ίσκιος,

ίλιγγος τεφρών και κενό ατόφυο,

μια λυγερόκορμη αναβλύζει φωτιά,

μια κομψή μουσική χαριτωμένη,

μια στήλη αμιγούς σιωπής,

ένας τρομαγμένος ποταμός

που σηκώνεται απ’ τον ύπνο του

και, τους αέρηδες σκίζοντας,

πετάει ν’ ανεβεί στον ουρανό.

Τραγουδάει από τον ίσκιο της

–και ακόμα περισσότερο: από το τίποτά της– η ψυχή.

Γυμνό απ’ τ’ όνομά του τραγουδάει το ον,

στης υπό αίρεσιν υπόστασής του τη σαγήνη,

και λέει το τραγούδι του έρωτά του για το είναι.

Και δεν είναι το στόμα το πικρό

ούτε η ψυχή η αποροφημένη στον αντικατοπτρισμό της,

ούτε η καρδιά, ο ζοφερός ο καταρράκτης,

ό,τι υποστυλώνει το τραγούδι αυτό

που τραγουδιέται μέσα στην αστίλβωτη θαμπή σιωπή.

Από τον εαυτό του σαγηνεύται

και στον εαυτό του στηρίζεται

και στο ίδιο του το μάτι κοιτάζεται μέσα και χύνεται

και στον εαυτό του πατώντας ορθώνεται

να πάει προς έν’ άλλο άσμα που δεν το ακούμε,

μουσική της μουσικής,

σιωπή και πλησμονή,

βράχο και παλίρροια,

ένταση εν υπνώσει

όπου σχήματα κοιμούνται ονειρευόμενα και ήχοι.

Είναι το μεσημέρι το απόκρυφο.

η ψυχή, στον ουρανό στραμμένη, τραγουδάει

και έν’ άλλο άσμα ονειρεύεται,

φως απλώς παλλόμενο,

του ζώντος σιωπηλή αφθονία.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.