ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

CHARLES BAUDELAIRE

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Ένας λαμπρός είσαι ουρανός του φθινοπώρου, εσύ!

μα εμένα η θλίψη μέσα μου σαν θάλασσ’ ανεβαίνει,

κι όταν πισωδρομάει, στα ωχρά τα χείλη μου απομένει

απ’ την πικρή τη λάσπη της μιά γεύση καυτερή.

– Μάταια το χέρι σου στα λιγωμένα μου γλιστρά

τα στήθη· ό,τι ζητάς εκεί να βρεις, τό ’χει ρημάξει

τό ’χει γυναίκα με τα δόντια τ’ άγρια της σπαράξει.

Πια την καρδιά μου μη ζητάς· τη φάγαν τα θεριά.

Είναι η καρδιά μου ένα παλάτι οπού το διαγουμίζει

όχλος· μεθούν, σκοτώνονται, τραβιούνται απ’ τα μαλλιά!

– Στον ξέσκεπό σου το λαιμό ένα μύρο φτερουγίζει!...

Σκληρέ δυνάστη των ψυχών, προστάζει, ω Ομορφιά!

με τη φωτιά απ’ τα μάτια σου σαν κύμα που χιμίζει,

απόκαψε τα ράκη αυτά που αφήκαν τα θεριά!

Μετάφραση: Κλέων Παράσχος.

Από το βιβλίο: Charles Baudelaire, «Εικοσιοκτώ ποιήματα», επιλογή – μετάφραση Κλέων Παράσχος, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 1999, σελ. 87.

****************

CAUSERIE

Vous êtes un beau ciel d'automne, clair et rose!
Mais la tristesse en moi monte comme la mer,
Et laisse, en refluant, sur ma lèvre morose
Le souvenir cuisant de son limon amer.

— Ta main se glisse en vain sur mon sein qui se pâme;
Ce qu'elle cherche, amie, est un lieu saccagé
Par la griffe et la dent féroce de la femme.
Ne cherchez plus mon coeur; les bêtes l'ont mangé.

Mon coeur est un palais flétri par la cohue;
On s'y soûle, on s'y tue, on s'y prend aux cheveux!
— Un parfum nage autour de votre gorge nue!...

Ô Beauté, dur fléau des âmes, tu le veux!
Avec tes yeux de feu, brillants comme des fêtes,
Calcine ces lambeaux qu'ont épargnés les bêtes!