ΩΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ (ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ)

PoE.TA.

ΩΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ (ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ)

Εάν στη γη ήμουν μοναχός,

δεν θα ρωτούσα τι και πώς

γιατί κανείς δεν θ’ απαντούσε.

Κανείς δεν θα μ’ αποκαλούσε

Καλό, στριμμένο, ξύπνιο ή κουτό

μα και κανείς δεν θα θωρούσε

πως είδος είμαι μοναδικό.

Κάθομαι τώρα κι αναρωτιέμαι:

Θυμώνω, τρέμω κι απορώ,

βρε, τυραννιέμαι και χαλιέμαι,

μη βρω μπροστά μου κριτικό!

Μη με στολίσουν μ’ έχιδνες λέξεις,

μήπως ανεπαρκή με πουν,

λες και φοβάμαι μη μου τις βρέξεις,

μάνα, και κλαίω εις διπλούν:

Μια για το φόβο που μ’ έχει τυλίξει,

μια για το ξύλο που μού ’χες ρίξει.

Κι αλήθεια, λέω, τάχα αξίζει

η ανησυχία να με βασανίζει;

Να ’τανε τρόπος να ένιωθα μόνος,

υπέροχος, πλήρης, αγέρωχος όνος,

να μη μ’ αγγίζει θλίψη καμία,

να μη με σκιάζει καμιά τυραννία.

Ναι! Τότε θα ήμουν σαφώς επαρκής

και άτρωτος από τα βέλη που εσείς

απάνω μου έχετε, νιώθω, στραμμένα

γι’ αυτό και τα μάτια μου βουρκώνουν θλιμμένα.

Το χωροχρόνο μου πρέπει να βρω

ταχέως, ει μη, πως θα σκάσω θαρρώ:

Καίγομαι, σφίγγομαι κι ασφυκτιώ

λες και παλεύω με κάποιο θεριό.

Το πεπρωμένο μου μ’ αναζητάει,

μ’ έλκει, με σέρνει, απ’ τη μύτη με πάει

και σαν οι δυο μας στην «τέταρτη» μπούμε,

στ’ αλήθεια σας λέω, εκεί, θα τη βρούμε!

Άνοιξη 2010