ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΓΟΥΣΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ

 

MAX JACOB

 

ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΓΟΥΣΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ

 

                 Για σένα, Ρεμπώ

 

Το άλογό μου εσκόνταψε στις δύο όγδοες νότες! Οι νότες πιτσιλίζουν τον πράσινο ουρανό της ψυχής μου: τον ουρανό τον όγδοο!

  Ο Απόλλωνας ήταν γιατρός και εγώ είμαι πιανίστας με την καρδιά μου, αν όχι και στην πραγματικότητα. Θα έπρεπε, με τις υφέσεις και με όλες τις μπάρες, να ξεφορτώνουμε τα σκιτσαρισμένα ατμόπλοια, να μαζεύουμε τα μικροσκοπικά σημαιάκια, για να είμαστε έτσι σε θέση να συνθέτουμε άσματα.

  Το μικροσκοπικό, αυτό και είναι το τεράστιο! αυτός που συνέλαβε τον Ναπολέοντα ως έντομο ανάμεσα σε δύο δεντρόκλαρα, που του ζωγράφισε τη μύτη με μπογιές ακουαρέλας τόσο μεγάλη, που αποτύπωσε την αυλή του με πολύ τρυφερά χρώματα, δεν ήτανε ψηλότερος από τον ίδιο τον Ναπολέοντα, ω Αταμάν Πρατζαπάτι, ω εσύ που είσαι η ανθρώπινη ψυχή μαζί με του Θεού τη συνείδηση, αλλά και ο δημιουργός όλων των εμβίων όντων συνάμα!

  Το μικροσκοπικό, αυτό και είναι η νότα!

  Ο άνθρωπος κουβαλάει πάνω του τις φωτογραφίες των προγόνων του όπως ο Θεός είχε τον Ναπολέοντα, ω Σπινόζα! εμένα, οι πρόγονοί μου, είναι νότες άρπας. Ο Θεός είχε σχεδιάσει την Αγία Ελένη και τη θάλασσα ανάμεσα σε δύο δεντρόκλαρα. Το μαύρο μου άλογο έχει καλό μάτι, παρ’ ότι αλμπίνο, μα πήγε και σκόνταψε πάνω σε νότες άρπας.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.