Η ΚΛΩΣΤΡΑ

Το μετάφρασμα χαρίζεται στη Νικολέττα Σίμωνος

PAUL VALÉRY

Η ΚΛΩΣΤΡΑ

              Lilia…, neque nent

Στο μπλε και σταυρωτό παραθυράκι η κλώστρα έχει καθήσει,

εκεί που ο κήπος ο μελωδικός αβρά τη συνεπαίρνει,

κι απ’ του παλιού της ροδανιού το ρόχθο έχει ελαφρά μεθύσει.

Απόκαμε να πίνει το γλαυκό, να γνέθει και να φέρνει

το απατηλό μαλλί να τρίβεται όλο μες στα δάχτυλά της

τ’ αδύναμα· και, για να ονειρευτεί, την κεφαλή της γέρνει.

Θαμνάκια και αέρας καθαρός μια κρήνη ορίζουνε δικιά της

που απ’ την ημέρα κρέμεται και με σταγόνες πασπαλίζει

ηδονικές τον κήπο που φυλλορροεί στα οκνηρά όνειρά της.

Ο μίσχος, όπου ο άνεμος ξαπλώνει ο πλάνης, δες!, λυγίζει

και αρθρώνει χαίρε μάταιο στην αστερόεσσά της χάρη

και στο παλιό ροδάνι της το ρόδο το στιλπνό δωρίζει.

Μαλλί μοναδικό όμως η κοιμώμενη μορφή λανάρει·

μυστήριο πώς, αλλά λεπτή σκιά υφαίνεται με των βοστρύχων

το νήμα στων μακριών δακτύλων της τον ύπνο που ’χουν πάρει.

Και τ’ όνειρό της ξετυλίγεται με μια νωχέλεια ήχων

αγγελικών ακαταπαύστως, και η γλυκιά της ηλακάτη

γεννά το κλώσμα συνοδεία θωπειών κυματοειδών και ησύχων.

Από τόσα άνθη πίσω σβήνει του γλαυκού το μονοπάτι·

κι η κλώστρα από φυλλώματα και φως είναι παντού ζωσμένη:

ο πράσινος πεθαίνει ουρανός… και οι κεκαυμένες βάτοι.

Το αδέρφι σου, το μέγα ρόδο, όπου χαμογελά μια ξένη

αγία, εδώ το δειλινό σου μέτωπο μυρώνει τώρα

με την αθώα πνοή του. Κι εσύ λιγοθυμάς και σα σβησμένη

είσαι στο μπλε παραθυράκι σου όπου έκλωθες μαλλί από ώρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.