Сергей Есенин
[Гой ты, Русь, моя родная]
Гой ты, Русь, моя родная,
Хаты - в ризах образа...
Не видать конца и края -
Только синь сосет глаза.
Как захожий богомолец,
Я смотрю твои поля.
А у низеньких околиц
Звонно чахнут тополя.
Пахнет яблоком и медом
По церквам твой звонкий Спас.
И гудит за корогодом
На лугах веселый пляс.
Побегу по мятой стежке
На приволь зеленых лех,
Мне навстречу, как сережки,
Прозвенит девичий смех.
Если крикнет рать святая:
"Кинь ты Русь, живи в раю!"
Я скажу: "Не надо рая,
Дайте родину мою".
1914
Το ποίημα μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Milena Miconi.
κ.καθηγητά
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή η κ.Milena Miconi είναι φίλη του ιστολογίου σας, μήπως έχετε την συνέχεια της φωτογραφίας, διότι όπως φαίνεται από το δίπλωμα του πάνω μέρους του φορέματος της , η κ. Milena μάλλον είναι έτοιμη να βγάλει. Βέβαια η κλίση των δαχτύλων της δημιουργεί αμφιβολία για το αποτέλεσμα, αλλά εκεί βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος. Το βλέμμα της αναρωτιέται, αν χρειάζεται η συγκατάθεση μας, για την όμορφη κίνηση που ετοιμάζεται να κάνει, αν και τα σφιγμένα χείλη δείχνουν κάποια αυστηρότητα σαν να θέλει να μας βάλει στη θέση μας. Αν μπορούσε να ακούσει την επιθυμία μας, γέρνοντας δεξιά με το ένα αυτί ελαφρά ξεσκέπαστο από τα «λεπτότατα σύρματα μαύρων μεταξένιων μαλλιών», θα αποδεχόταν πάραυτα, την ανάγκη μας για μια φωτογραφική «ουρανουσία του βλέμματός μας».
@ ΑΧΙ: Αυτά μου γράφεις, φίλτατε, και με σκλαβώνεις. Να την παρακαλέσω, λοιπόν, να μου στείλει και το "αποκάτω". Αλλά τί να της πώ;: ότι έκει είναι (διάβαζε: κατέβηκε) η καρδιά του προβλήματος;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε χαιρετώ (σε πέντε λεπτά παίζει ο Θρύλος).