ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΟΝΕΤΤΟ ΑΣΥΝΕΤΟ
Όπου κι αν πας, φθινοπωριάζει και νυχτώνει·
δειλοί οι αρχάγγελοι ταράζονται στον ύπνο.
Όπου κι αν πας, η τύχη –οχιά– θα σε δαγκώνει·
θα φαρμακώνει εκεί τον νηστικό σου δείπνο.
Όπου κι αν πας, φθινοπωριάζει και νυχτώνει·
τα παλιολούλουδα σαπίζουνε στους κήπους.
Στημένη σού ’χει ο Αποπάνω την αγχόνη:
σε τρίστρατο μοιραίο θα στεφείς Οιδίπους.
Όπου κι αν πάς, πας, – μα τέλος πια δεν θά ’βρεις.
Στης άβυσσος τους μύχιους ίσκιους θ’ απαγκιάσεις
Τα λαύρα ονείρατα της ζήσης σου της μαύρης.
Το κύμα του παραδαρμού και της θαλάσσης
με ρίμες άρρυθμες σε τράκλειον κυκεώνα,
αν θαν το πιείς, θέλει λουστείς τ’ αγιάζι του αιώνα.
Κι έξω βρέχει... καταιγίδα. Το όνειρο. Και το σονέτο σου το ασύνετο, ήρθε κι έδεσε... Το πάω στα Φθινόπωρά σας τα ποιητικά με την άδειά σου ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα!
@ γητεύτρια: Μου περιποιεί τιμή. Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή