Η ΑΝΝΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΝΕΦΕΝΙΑ ΟΨΗ

BERTOLT BRECHT


ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΑΝΝΟΥΛΑΣ ΠΟΥ ’ΧΕ ΣΥΓΝΕΦΕΝΙΑ ΤΗΝ ΟΨΗ


1
Εφτά περάσαν χρόνια. Με πορτό και τσέρρυ
την όψη της ξεπλένει α υ τ ό ς απ’ το μυαλό του·
η τρύπα στο κορμί μελάνιασε του αέρα, ως οι
ρακές, που εξέρναε, τού ’φτασαν στον αφαλό του.

2
Με τσέρρυ και ταμπάκο, με όργανα εκκλησιαστικά
και όργια: Η όψη της πώς νά ’ταν, που αφανίστη;
Ναι, η όψη της πώς νά ’ταν, που ’σβησε στα νέφη;
Α υ τ ό ς σε τούτο το λευκό χαρτί εγκρεμίστη!

3
Και πού δεν πήγε ελόγου του!... Σε τί λιμάνια!
(Δεν τράβαγε στα κουτουρού – χαζός δεν είταν!)
Φωνή άσπρη τού ’κραζε από πάνω από τα κύματα –
φωνή όμοια με τα χείλη της σβησμένη εκείταν…

4
Και μιά φορά την είδε την ειδή της:  ν έ φ ο ς !
Χλωμή… κατάχλωμη… Δεν άντεχε να βλέπει.
Και μιά φορά άκουσε τη φωνή της:  ν έ φ η
τραβολόγαε ο αέρας πάνω στ’ ουρανού τη σκέπη.

5
Στα χρόνια, οπού ’ρθανε μετά, του μείναν σύννεφα
μονάχα κι άνεμοι, που τη φωνή τους όμως
επνίγαν μέσα τους… σωπαίναν. Τί να ειπούνε;
Αφήστε που κι αυτών φ ε υ γ ι ό έδειχνε πια ο δρόμος.

6
Βρεγμένος μέσα στ’ αρμυρά νερά ώς το κόκκαλο
κι απ’ των ανέμων τ’ άγριο χέρι τσακισμένος
στον πάτο πάει, μα νιώθει κύκλους ένας γλάρος
πως γράφει απάνω απ’ τα πανιά του ευτυχισμένος.

7
Απ’ τις χλωρές τις πίκρες, τους ανέμους και τα
ιπτάμενα τα ουράνια, απ’ του χιονιά το άτι,
απ’ τον ταμπάκο και το τσέρρυ και τις μούζικες,
του γλάρου –αχ! – μένουν οι κρωγμοί και το υγρό το αλάτι.

8
Στους πέρα λόφους, όμως, που μαραίνονται, όποτε οι
λευκοί άνεμοι… οι χλωμοί… φυσάνε του άγριου Απρίλη,
σαν άσπρα νέφη πέταξαν οι πόθοι – πάνε.
Εκεί η όψη χάνεται· σφραγίζονται τα χείλη.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.