MARIO LUZI
ΜΑΥΡΟ
Ιδού όμως η ώρα της νυκτός, εκεί όπου
απ’ του διαστήματος τα βάθη —δες— προβάλλει
της γης η όψη ατημέλητη,
απρόσιτη, και μας ζητάει παραμυθία
με τις θλιβές τις παννυχίες μας και με τα φώτα
τα τρεμόσβηστα του αστικού μας στερεώματος.
Μέσ’ απ’ τις μαύρες και μαβιές αβύσσους —δες— ο άνεμος
τα ξεραμένα ξεσηκώνει περιβόλια· φέρνει
το βοητό απ’ των γατιών τους δρόμους,
παντζούρια ξεχαρβάλωτα χτυπάει — κι έξω
από τους τοίχους ο τολμών θα δει
τον αέρα, τον φανοστάτη, τους πιωμένους.
Η μέρα ετούτη —πες— τί μού ’χει φέρει;
Ή τίποτα ή κάτι λίγα παραπάνω απ’ όσα αφήνει
στο φως να βγουν ή να χαθούνε
στις σύντομες επίμονες ημέρες
εκεί που ανοιγοκλείνει της βροχής το παραπέτασμα·
καρότσια, δέντρα, τμήματα της πόλης,
με πρόσωπα, βροχή μες στη βροχή, και αιθάλη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
γιώργο, το υπέροχο ποίημα μου θύμισε τη μαργαρίτα δαλμάτη, μια εξαιρετική κυρία που αχολήθηκε με το Λούτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήας είναι και δημόσια, αγαπημένε μου κύριε κεντρωτή, τα διαπιστευτήρια της αγάπης μου για την καινούρια χρονιά και τα πολλά σχέδια του φθινοπώρου...
:)
@ abttha: Φοβερή και τρομερή Άμπθα, σε χαιρετώ. Σωστά συσχέτισες το μετάφρασμά μου με τη Μαργαρίτα Δαλμάτη - το έχει μεαταφράσει και εκείνη. Σε Χαιρετώ. Ευχές. Φιλιά. Tutto quanto.
ΑπάντησηΔιαγραφή