ΘΑ ᾽ΡΘΟΥΝΕ ΜΕΡΕΣ ΑΛΛΕΣ, ΚΑΙ Θ ᾽ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ

 

PABLO NERUDA

 

ΘΑ ᾽ΡΘΟΥΝΕ ΜΕΡΕΣ ΑΛΛΕΣ, ΚΑΙ Θ ᾽ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ

 

Θὰ ᾽ρθοῦνε μέρες ἄλλες, καὶ θ᾽ ἀκούγεται, ναί, ἡ

σιωπὴ ποὺ τὰ φυτὰ γεννᾶνε καὶ οἱ πλανῆτες —

καὶ πόσα πράγματα καλὰ καὶ ἁγνὰ θ᾽ ἀνθίσουν!

Τὰ δὲ βιολιά —ὅλα— θὰ μυρίζουνε φεγγάρι!

 

Καὶ τὸ ψωμὶ ἴσως νά ᾽ναι ἔτσι ὅπως εἶσαι τώρα

ἐσύ: μὲ τὴ φωνή, μὲ τὴ σταρένια φύση

πού ᾽χεις, καὶ πράγματα ἄλλα θά ᾽χουν τὴ φωνή σου:

ὅσα ἄλογα κάποιο φθινόπωρο ἐχαθῆκαν.

 

Μὰ ἀκόμα κι ἂν τὰ πράγματα δὲν γίνουν ἔτσι,

ἡ ἀγάπη σὲ μεγάλα θὰ χυθεῖ δοχεῖα,

ὅπως παλιὰ οἱ βοσκοὶ μαζεύανε τὸ μέλι,

 

καὶ τότε ἐσύ, στὴ σκόνη μέσα τῆς καρδιᾶς μου

(ποὺ θά ᾽ναι κιόλας μι᾽ ἀπέραντη ἀποθήκη),

θὰ φέρνεις ὅλο βόλτες γύρω ἀπὸ καρπούζια.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.

ΣΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΤΗΝ ΥΛΗ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

 

ΣΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΤΗΝ ΥΛΗ

 

Μὲ σχήματα ρητορικά, μὲ εἰκόνες

κλειδοκυμβάλων ποὺ λυμαίνονται ἤχους

τερπνοὺς ἀπὸ κανόνες ἐνδομύχους

καὶ μὲ ἤπιων ἀρωμάτων κυκεῶνες

 

ἀδιάλειπτα ἐναβρύνονται τὰ χάη.

Ἀμόνια ἢ σιντριβάνια στὴ σαγήνη

ἀνθοῦν ποὺ σβήνει ἢ ἀνάβει τὸ καμίνι.

 

Στὸν ἔρωτα μπροστὰ ποὺ κυβερνάει

στὴ ζούγκλα τὴ γενναία ἢ τὸ δασάκι

 

ἡ λογικὴ εἶναι ἁπλῶς κουτσὸ μυγάκι.

ΜΙΛΑΕΙ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ

ΜΙΛΑΕΙ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ

εδώ

ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΑΧΩΣΩ ΜΕΣ ΣΤΗΣ ΓΗΣ ΤΗ ΜΕΣΗ

 

PABLO NERUDA

 

ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΑΧΩΣΩ ΜΕΣ ΣΤΗΣ ΓΗΣ ΤΗ ΜΕΣΗ

 

Θὰ πάω νὰ παραχώσω μὲς στῆς γῆς τὴ μέση

ὅσα σμαράγδια ὑπάρχουν, γιὰ νὰ μείνεις ἕνα

καὶ μόνο ἐσύ, καθὼς τὰ στάχυα θ᾽ ἀντιγράφεις

μ᾽ ἕνα φτερὸ νερένιο καὶ μαντατοφόρο.

 

Τί κόσμος! Ὤ, τί μύχιος μαϊντανὸς καὶ τοῦτος!

Τί πλεούμενο ποὺ μὲς στὴν ἡδονὴ ἀρμενίζει!

Μπορεῖ καὶ νά ᾽μαστε κι ἐσὺ κι ἐγὼ τοπάζι!

Καμιὰ ἔριδα δὲν θά ᾽χουν τώρα πιὰ οἱ καμπάνες.

 

Ὁ ἀγέρας, λεύτερος, θὲ νά ᾽ναι ἀνοιχτοσύνη.

Μὲ μῆλα ποὺ θὰν τά ᾽χει ὁ ἄνεμος σηκώσει,

μὲ ζουμερὰ βιβλία νὰ κρέμονται στὰ δέντρα,

 

ἐκεῖ ποὺ τὰ γαρύφαλλα τὶς πνοές τους χύνουν

ἐμεῖς θὰ ράψουμε ἕνα ροῦχο ποὺ θ᾽ ἀντέχει

καὶ αἰώνιο θά ᾽ναι μέσα στὸ φιλὶ τῆς νίκης.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.

ΓΚΑΣΕΛΑ ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

 

ΓΚΑΣΕΛΑ ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ

 

Ἡ ἰδέα εἶναι τοῦ Ρουμί — τὴ μεταγράφω.

Στὸν Ἔρωτα εἶπε ὁ Θεός: «Διαθέτεις κάλλος.

Ἂν σοῦ ἔλειπε, ποιός λόγος θὰ ὑπῆρχε

νὰ γύριζα καὶ νά ᾽ριχνα ἕνα βλέμμα

στῶν ὄντων τὸν καθρέφτη;

 

Τὸ βλέμμα μου εἶναι βλέμμα αὐτῶν ποὺ βλέπουν

πραγματικά. Οἱ ἐκλεκτοὶ ἐραστὲς στηρίζουν

μὲ τὰ ἔργα τους αὐτὸ ποὺ λέω Ἀγάπη.

Θεράποντες κοινοί εἶναι, καὶ ἱερεῖς μας.

Καὶ ἐσὺ εἶσαι φῶς αἰώνιο».

 

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...

 

ΚΟΣΑΝΤΕ ΜΕ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΣΕ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΙΣΠΑΧΑΝ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

 

ΚΟΣΑΝΤΕ ΜΕ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΣΕ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΙΣΠΑΧΑΝ

(μὲ ὁδηγὸ τὸν σοφὸ Ἀλ-Γκαζάλι)

 

Τὸ ρόδο τὸ ἀκριβὸ ζητώντας καταπίνεις

τὰ κατακάθια τοῦ κρασιοῦ μὲ εὐδαιμονία.

Τὸ ἀγκάθι τό ᾽χεις μέσα σου ὅμως.

 

Τὰ πέταλά του τὰ ἄλικα φαντάζεσαι ὅτι

μονάχα τους μποροῦν νὰ βάψουνε τὸν κόσμο.

Τὸ ἀγκάθι τό ᾽χεις μέσα σου ὅμως.

 

Ὁ κόσμος εἶναι μιὰ κυψέλη· τὸ μελίσσι

τρυγᾶ τὰ ρόδα, ἀλλὰ τὸ ρόδο τὸ ἕνα λείπει.

Τὸ ἀγκάθι τό ᾽χεις μέσα σου ὅμως.

 

Ἡ Καλλονὴ ποὺ σοῦ προσφέρει τὸ φιλί της

μὲ τῆς καρδιᾶς της τὸ κροντήρι εἶναι κῆπος.

Τὸ ἀγκάθι σου ἔχει γίνει ρόδο.

 

Τὸ κάνιστρο γεμίζει τῆς ἀγάπης, καὶ εἶναι

τὰ δάχτυλά της μίσχοι ἀκμαῖοι ἀνθῶν ὡραίων.

Τὸ ἀγκάθι σου ἔχει γίνει ρόδο.

 

Προστίθεται στὰ ρόδα ποὺ δωρήματά της

στὸ πάντοτε τὸ ἀπόλυτο εἶναι ὡς πνοὲς τοῦ κάλλους.

Τὸ ἀγκάθι σου ἔχει γίνει ρόδο.

Η ΡΙΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΥΦΕΚΙ

 

ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ

 

Η ΡΙΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΥΦΕΚΙ

 

Ανάμεσα στη Ρίτα και στα μάτια μου

Είναι ένα τουφέκι

Και όποιος γνωρίζει τη Ρίτα

Σκύβει και παίζει

Με τη θεά και τα μελίχρωμά της μάτια

Την εφίλησα τη Ρίτα

Όταν ήταν νέα

Τη θυμάμαι να με πλησιάζει

Και πώς ετύλιξα το χέρι μου στην πιο όμορφη πλεξούδα

Και τη θυμάμαι τη Ρίτα

Σαν το σπουργίτι που θυμάται ποιο ρυάκι το ξεδιψάει

Ω, Ρίτα.
Ανάμεσά μας υπάρχουν

Ένα εκατομμύριο σπουργίτια και εικόνες

Και χίλια ραντεβού

Πυροβολημένα από κάποιο τουφέκι

Το όνομα της Ρίτας ήταν γιορτή στο στόμα μου

Το κορμί της Ρίτας ήταν γάμος στο αίμα μου

Και εγώ εχάθηκα απ’ τη Ρίτα για δύο χρόνια

Και για δύο χρόνια η Ρίτα κοιμόταν γερμένη στο μπράτσο μου

Και δώσαμε υποσχέσεις

Πάνω απ’ τα πι’ όμορφα φλιτζάνια

Και καήκαμε στο κρασί των χειλιών μας

Και ξαναγεννηθήκαμε

Αχ, Ρίτα!

Τι θα μπορούσε πριν από τούτο το τουφέκι

Να είχε τραβήξει τα μάτια μου μακριά από τα δικά σου

Εκτός από καναδυό υπνάκια ή μελίχρωμα σύννεφα;

Μια φορά κι έναν καιρό

Ω, η σιωπή του σούρουπου,

Και το πρωί η σελήνη μου έφυγε για τόπο μακρινό

Προς εκείνα τα μελίχρωμα μάτια

Και η πόλη εσάρωσε όλους τους τραγουδιστές

Μαζί και τη Ρίτα

Ανάμεσα στη Ρίτα και τα μάτια μου—

Ένα τουφέκι

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΡΙΤΣΟΣ

 

ΡΙΛΚΕ

 

RAINER MARIA RILKE

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 

PABLO NERUDA

 

Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 

Ὁ δρόμος ὁ βρεγμένος ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ Αὐγούστου

σὰν νὰ τὸν κόψαν μὲ πανσέληνο — ἔτσι τέλεια λάμπει:

ὁλόβολη ἔχει τὴ φεγγοβολὴ τοῦ ὡραίου μήλου,

στῶν φθινοπωρινῶν καρπῶν λὲς κι ἔχει μπεῖ τὴ μέση.

 

Ἀντάρα, διάστημα ἢ οὐρανοί, τὸ ὀκνὸ τῆς μέρας δίχτυ

μὲ κρύα μεγαλώνει ὄνειρα. μὲ ἀχνοὺς καὶ ψάρια·

οἱ ἀτμοὶ ἀπὸ τὰ νησιὰ ἀντιμάχονται τὸν τόπο ὣς περα,

ἡ θάλασσα δονεῖται πάνω ἀπ᾽ τῆς Χιλῆς τὰ φῶτα.

 

Ξαναμαζεύονται ὅλα σὰν τὰ μέταλλα, τὰ φύλλα

πᾶν νὰ κρυφτοῦν, τὴ ράτσα του ὁ χειμώνας μασκαρεύει,

κι ἐμεῖς τυφλοὶ εἴμαστε, καὶ τυφλωνόμαστε μονάχα.

 

Μονάχα ὑποτασσόμαστε στὴν πιὸ βαθιὰ τὴν κοίτη

τῆς κίνησης (ἀντίο), τοῦ ταξιδιοῦ καὶ τοῦ δρόμου:

ἀντίο, τὰ δάκρυα πέφτουνε, κυλοῦν, κυλοῦν τῆς φύσης.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.

ΜΠΑΡΤΙΑΝΗ ΜΠΑΓΚΑΤΕΛΑ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

 

ΜΠΑΡΤΙΑΝΗ ΜΠΑΓΚΑΤΕΛΑ

 

Τὸ χέρι γράφει κάτι, μὰ δὲν γράφει

αὐτὸ ποὺ θέλει νὰ τοῦ ὑπαγορεύσει

ὁ νοῦς — τὸ σῶμα ἀκούει·

 

τὸ σῶμα ὑποδεικνύει τὴ γραφή του

στὸ χέρι, μὰ καὶ τὴν ἀνάγνωσή της

στὸ σκηνικὸ τῶν λέξεων.

 

Μὲ σκηνοθέτη τὴ γραφίδα ὁ λόγος

σὰν τὸν ὑποκριτὴ τοῦ Βωδελαίρου

τὸν ἑαυτό του παίζει

 

μὲ φῶτα στὸ σκοτάδι

καὶ ἀνάσταση στὸν ἅδη.

ΒΙΒΛΙΑ... ΒΙΒΛΙΑ...