Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 

PABLO NERUDA

 

Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 

Ὁ δρόμος ὁ βρεγμένος ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ Αὐγούστου

σὰν νὰ τὸν κόψαν μὲ πανσέληνο — ἔτσι τέλεια λάμπει:

ὁλόβολη ἔχει τὴ φεγγοβολὴ τοῦ ὡραίου μήλου,

στῶν φθινοπωρινῶν καρπῶν λὲς κι ἔχει μπεῖ τὴ μέση.

 

Ἀντάρα, διάστημα ἢ οὐρανοί, τὸ ὀκνὸ τῆς μέρας δίχτυ

μὲ κρύα μεγαλώνει ὄνειρα. μὲ ἀχνοὺς καὶ ψάρια·

οἱ ἀτμοὶ ἀπὸ τὰ νησιὰ ἀντιμάχονται τὸν τόπο ὣς περα,

ἡ θάλασσα δονεῖται πάνω ἀπ᾽ τῆς Χιλῆς τὰ φῶτα.

 

Ξαναμαζεύονται ὅλα σὰν τὰ μέταλλα, τὰ φύλλα

πᾶν νὰ κρυφτοῦν, τὴ ράτσα του ὁ χειμώνας μασκαρεύει,

κι ἐμεῖς τυφλοὶ εἴμαστε, καὶ τυφλωνόμαστε μονάχα.

 

Μονάχα ὑποτασσόμαστε στὴν πιὸ βαθιὰ τὴν κοίτη

τῆς κίνησης (ἀντίο), τοῦ ταξιδιοῦ καὶ τοῦ δρόμου:

ἀντίο, τὰ δάκρυα πέφτουνε, κυλοῦν, κυλοῦν τῆς φύσης.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.