PABLO NERUDA
ΣΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ, ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΕΙΝ᾽ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ
Σὰν
τραγουδᾶς, στὸν οὐρανό, στὸν ἥλιο εἶν᾽ ἡ φωνή σου·
τὸ
στάρι τῆς ἡμέρας μας μετρᾶς κόκκο τὸν κόκκο·
μιλοῦν
τὰ πεῦκα τὴ χλωρή, τὴν πράσινή τους γλώσσα
καὶ κελαηδᾶνε τὰ
πουλιὰ ὅλα, μὰ ὅλα τοῦ χειμώνα.
Ἡ
θάλασσα τὰ ὑπόγειά της πιάνει καὶ γεμίζει
μὲ
μουγκρητὰ καὶ μὲ ἁλυσίδες, μὰ καὶ μὲ καμπάνες,
τὰ
μέταλλα καὶ τὰ ἐργαλεῖα δῶσ᾽ του ντιντινίζουν
καὶ
τῶν καραβανιῶν οἱ ρόδες οἱ βαριὲς στριγκλίζουν.
Ἐγὼ ὅμως
μόνο τὴ φωνή σου ἀκούω ν᾽ ἀνεβαίνει —
μὲ ὁρμὴ
ἀνεβαίνει καὶ μὲ ἀκρίβεια βέλους ἡ φωνή σου,
καὶ
κατεβαίνει ἀργότερα μὲ τῆς βροχῆς τὸ βάρος·
παντοῦ
ψηλά, πανύψηλα σπαθιὰ σκορπᾶ ἡ φωνή σου·
σὰν ἐπιστρέφει,
μὲ βιολέτες εἶναι φορτωμένη,
καὶ
γίνεται ἡ γλυκιά μου συνοδὸς μετὰ στὰ οὐράνια.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου