ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΚΟΠΕΛΙΕΣ ΟΙ ΣΓΟΥΡΟΜΑΛΛΕΣ

 

EUGENIO MONTALE

 

[ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΚΟΠΕΛΙΕΣ ΟΙ ΣΓΟΥΡΟΜΑΛΛΕΣ]

 

Ἐκεῖ ποὺ πᾶνε οἱ κοπελιὲς οἱ σγουρομάλλες

ξέχειλους βαστώντας ἀμφορεῖς στοὺς ὤμους τους

κι ἔχουν ἀνάλαφρο τὸ σταθερό τους βῆμα·

καὶ στὸ βάθος τὸ στόμιο μιᾶς κοιλάδας

ματαίως περιμένει τὶς ὡραῖες

ποὺ πέργκολα κληματαριᾶς τὶς σκϊάζει

καὶ τὰ τσαμπιά της κρεμαστὰ ἁπαλοτρέμουν.

Ὁ ἥλιος ποὺ ψηλὰ ἀνεβαίνει,

οἱ πλαγιὲς ποὺ δὲν τὶς καλοξεχωρίζεις

δὲν ἔχουν τίντες: στὴ νόστιμη

στιγμὴ ἐπάνω κεραυνοβολημένη ἡ φύση

δοκιμάζει νὰ περάσει—μητέρα, ὄχι μητριά—

τὰ εὐτυχῆ της πλάσματα σὲ σχήματα ἀβαρῆ.

Κόσμος ποὺ κοιμᾶται ἢ κόσμος ποὺ δοξάζεται

μέσα σὲ μι᾽ ἀμετάβλητη ὕπαρξη (καὶ ποιός νὰ τὸ πεῖ ἄραγε;) —

πλήν, ἄνθρωπε περαστικέ, κόψε κι ἐσὺ καὶ δῶσ᾽ του

τὸ πιὸ καλὸ κλαράκι ἀπὸ τὸν κῆπο σου.

Κι ἔπειτα ἀκολούθα τον: σὲ τούτη τὴν κοιλάδα

δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὸ σκότος μετάπτωση ξανὰ στὸ φῶς.

Πολὺ μακριὰ ἀπὸ ᾽δῶ ὁ δρόμος σου σὲ φέρνει,

καὶ δὲν ὑπάρχει ἄσυλο γιὰ σένα, εἶσαι ὑπερβολικὰ νεκρός:

τῶν ἄστρων σου τὸν κύκλο ἀκολούθησε.

Ἀντίο, λοιπόν, σγουρομαλλοῦσες κόρες,

τοὺς ξέχειλους κουβαλῆστε ἀμφορεῖς στοὺς ὤμους σας.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.