ΟΙ ΣΠΛΑΧΝΟΣΚΟΠΟΙ

 

MICHEL LEIRIS

 

ΟΙ ΣΠΛΑΧΝΟΣΚΟΠΟΙ

 

Του ύπνου άχθος εσύ

τρίποδα εσύ αλλόκοτων διακοσμητικών επενδύσεων

με κάτι τυφλές καρυάτιδες

η αυγή σου ακυρώνει στο βάθος του οισοφάγου μου

ένα ξόρκι ψυχρό που υπήρχε

 

Αν τα σπίτια ήσαν απλώς παράθυρα

και αν το κινητό πράγμα που παρατηρώ

κατά μήκος αυτής της καμπύλης που είναι ο εαυτός μου

σταματούσε τελικά –μαύρη κηλίδα– ν’ ανασαίνει

αλλά και αν οι πλανόδιοι της βροντής είχαν στήσει τελικώς τ’ αντίσκηνά τους

σε κάποιο νησάκι χαμένο μες στα σαγόνια των σύννεφων

 

ο ήλιος θα ξυπνούσε

 

Πλίνθωμα αστρονομικό

μεταξύ γης και ουρανού μετεωρίζεται ένας κομήτης

τα μαλλιά του είναι φτιαγμένα από ζάρια

 

Τα εδώδιμα στα ανάκτορα πλουσιότατα σε ιερόσυλες χαρές

εφούμαραν. Οι ιερείς εσηκώθηκαν όλοι μαζί

μια πέτρα σε σχήμα μετεωρίτη

και σημάδεψαν τα μέτωπά τους με της εκδίκησης το αίμα

 

Ένα στιλέτο ένα κρυστάλλινο περιδέραιο ένα έλκος

χασμώμενο όλο ώριμους καρπούς απλωμένους στο ράφι του

Είτε ο ουρανός είναι συμπαγής είτε αορίστως πως γοητευμένος

η εκδίκηση δεν είναι τίποτ’ άλλο από θερισμένος πλανήτης

 

Πιο χαμηλά

ακριβώς κάτω από το περιστέρι

ανάμεσα στα τέσσερα νύχια του

που το καθένα τους θέτει κι από ένα σημείο του ορίζοντα –

εκεί ακριβώς παγώνει κάποιο ποτάμι

 

Λεία που τρέφει όσες ροές κάνουν βοσκοτόπι τους

τα μαλακά κυλιόμενα βότσαλα: αυτά είναι των αξινών τα νήματα

Ξεσκίζονται ανά δύο από δρόμους δίχως ευωδιές και χαϊδέματα

και είναι βασίλισσες των σκοτεινών έργων που χτυπάνε σαν καμπάνες

 

Και η τρομάρα – με την τρομάρα τί γίνεται;

 

Ένα υπόγειο παραλήρημα την αναγγέλλει την τρομάρα

 

Τα έγκατα της γης γίνονται ομάδα και παίρνουν σχήμα σπιτιού

ένας πίδακας αίμα κατεβαίνει στο εξώστερο

και σηκώνει τα βρεγμένα κόκκινα μαλλιά του στον αέρα

 

για να δει από πού φυσάει ο άνεμος

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.