ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

 

FEDERICO GARCÍA LORCA

 

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

 

Για να ψάξω και νά ’βρω τα παιδικά μου χρόνια, Θέ μου!

έφαγα σάπια πορτοκάλια, παλιόχαρτα, αδειανούς περιστερώνες,

και βρήκα το κορμάκι μου να τό ’χουν φάει αρουραίοι

στον πάτο της στέρνας όπου και ήτανε μαζί με των τρελών τις κόμες.

Τη ναυτική στολή μου

μπορεί να μην την είχε ποτίσει φαλαινόλαδο,

πλην όμως διέθετε των φωτογραφιών την τρωτή αιωνιότητα ακέραιη.

Πνιγμένος, ναι, για τα καλά πνιγμένος. Κοιμήσου, γιόκα μου, κοιμήσου.

Παιδί νικημένο στο σχολείο και στο βαλς του πληγωμένου ρόδου,

παιδί έκπληκτο με τη σκοτεινή χαραυγή των τριχών στους μηρούς του,

παιδί ετοιμοθάνατο με τον μελλοντικό αντρικό εαυτό του

να μασάει ταμπάκο πλαγιασμένο στ’ αριστερό πλευρό του.

Ακούω ένα ξερό ποτάμι γεμάτο κονσερβοκούτια

εκεί που τραγουδούν οι οχετοί και πετάνε τα πουκάμισά τους γεμάτα αίμα·

ένα ποτάμι σάπιες γάτες παριστάνουν τις κορόνες και τις ανεμώνες

για να ξεγελούν το φεγγάρι και να γέρνει απαλά-απαλά επάνω τους.

Μόνος εδώ με τον πνιγμένο μου.

Μόνος εδώ με την αύρα των ψυχρών βρύων και με τσίγκινα καπάκια.

Εδώ βλέπω απλώς ότι μου έχουν ήδη κλείσει την πόρτα.

Μου την έχουν κλείσει την πόρτα και υπάρχει μια ομάδα νεκρών

που παίζει σκοποβολή, και μια άλλη ομάδα νεκρών

που ψάχνει στην κουζίνα να βρει πεπονόφλουδες,

και είναι κι  ένας μοναχικός, γαλάζιος και ανεξήγητος νεκρός

που με ψάχνει στις σκάλες και που βάζει μετά τα χέρια του στη στέρνα,

ενώ τ’ αστέρια γεμίζουν τις κλειδαριές των καθεδρικών ναών με στάχτη –

έτσι ο κόσμος μένει ξαφνικά να έχει φορτωθεί όλα τα ρούχα του κόσμου.

Για να ψάξω και νά ’βρω τα παιδικά μου χρόνια, Θέ μου!

έφαγα στυμμένες λεμονόκουπες, στάβλους, εφημερίδες μαραμένες.

Τα παιδικά μου χρόνια όμως ήσαν ένας αρουραίος

που την εκοπάνησε μέσα από έναν κατασκότεινο κήπο,

ήταν δε αρουραίος βαθιά ικανοποιημένος, καθότι βρεγμένος με το πιο απλό νερό,

αλλά κι επειδή κρατούσε ένα χρυσό δαχτυλίδι

ανάμεσα στα μικροσκοπικά του δόντια.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.