ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΡΟΣ

 

JULIEN GRACQ

 

ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΡΟΣ

 

Τούτο το κάλλος το αγγελικό που υιοθετούμε ασχέτως του τί είμαστε ο καθένας — πέρα ​​από τις κονισαλέες σελίδες βιβλίων, που ουδέποτε άλλοτε τα ξεφυλλίσαμε, ειμή μόνον ευρισκόμενοι σε κατάσταση πυρετού, — αναφορικώς με μερικούς από τους ήσσονες τρομοκράτες: με τον Σαιν Ζυστ, τον Ζακ Ρου, τον Ροβεσπιέρο τον Νεώτερο, — τούτο ακριβώς το κάλλος είναι ό,τι χάριν ημών τους συντηρεί ανά τους αιώνες, βάζοντάς τους μάλιστα να κολυμβούν γύρω από μια γιρλάντα με χαριτωμένα κεφάλια, κομμένα σαν άλλο αιγυπτιακό βάλσαμο, και φυλάσσει για λογαριασμό του καθενός τους το παρωνύμιο του Αδιάφθορου — αυτοί οι λευκοί λαιμοί του Βαπτιστού Ιωάννου σκισμένοι από το λεπίδι της γκιλοτίνας, αυτοί οι οδοντωτοί ζωμοί, αυτά τα λευκά χειρόκτια και αυτές οι κίτρινες βράκες, αυτές οι ανθοδέσμες οι πλεγμένες με στάχυα, αυτά τα άσματα, αυτό το γεύμα στον ήλιο που προηγείται των μεγάλων επαναστατικών δείπνων, αυτές οι ξανθές ανταύγειες  των σιτηρών που ωριμάζουν, αυτά τα εύκαμπτα τόξα από στόματα χαντακωμένα σ’ ένα όνειρο θανάτου, αυτά τα γουργουρίσματα του Ζαν-Ζακ κάτω απ’ τα σκοτεινά πρασινίσματα των πρώτων καστανόδεντρων του Μάη, πράσινων βέβαια όπως πάντα και με συνοδεία το όμορφο κόκκινο αίμα των μπαλτάδων, αυτά τα νεκρώσιμα μαδριγάλια των υπνοβατικών Μπρυμέλ σαν ματσάκια από μυρτόκλωνα στα χέρια, αυτά τα άνθη σε καθίζηση, σαν αριστοκρατικές παρθένες στο καλάθι τους με τα πίτουρα — λες και (ξέροντας τον τρόπο να κουβαληθούν μια μέρα μόνες τους στην αιχμή μιας λόγχης) όλο το συναρπαστικό κάλλος της νύχτας του άντρα θα έπρεπε να είχε συρρεύσει στη μαγνητική όψη αυτών των κεφαλιών της Μέδουσας — αυτή η υπεράνθρωπη αγνότητα, αυτή η ασκητικότητα, αυτή η άγρια ​​ομορφιά ενός κομμένου λουλουδιού που κάνει τα πρόσωπα όλων των γυναικών να ωχριούν — είναι η γλώσσα της φωτιάς που κατεβαίνει κατ’ εμέ εδώ κι εκεί ανάμεσα στις διάφορες γοργές σιλουέτες όπως ακριβώς και οι αστραπές των μεγάλων δρόμων που παρομοίως κινούνται στην οθόνη μιας λεωφόρου με φλεγόμενα δέντρα στην ύπαιθρο μια νύχτα του Ιουνίου, και, καθώς κατεβαίνει, μου δείχνει εμφατικά και με μια κάποια πανικόβλητη έκσταση τα αλησμόνητα πρόσωπα όσων γεννήθηκαν καρατομημένοι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.