MANUEL MORA SERRANO
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ
Η μοναξιά εκείνου που αγαπάει ό,τι δεν πρέπει να υπάρχει.
Εκείνου που αγαπάει τη μοναξιά του, μα λαχταρά να τη δει να μοιράζεται
— και είναι η πιο βέβαιη, η πλέον απόλυτη μοναξιά.
Αν αρκούσε να προφέρεις απλώς ένα όνομα για να πλάσεις φιλί,
αν αρκούσε να φανταστείς ό,τι συνέβη για να συμβεί και πάλι,
πόσο όμορφη και ποθητή, πόσο γεμάτη και γλαφυρή θα ήταν εμένα η μοναξιά μου!
Μάταια απλώνω τα χέρια να φυλακίσω τη σκιά που φαντάστηκα.
Μάταια γυρίζω στο κρύο κρεβάτι γυρεύοντας του κορμιού της τα ίχνη,
μόνο η νύχτα και η βροχή σεργιανούν αγκαζέ στη μοναξιά μου.
Γύρους φέρνω σε τούτο το ζοφερό καρουσέλ ίσαμε να εξαντληθώ τελείως
και νιώθω πως φεύγεις, πως χάνεσαι στις απόλυτες σκιές ανάμεσα,
όταν σηκώνεται και με τυλίγει και με πνίγει η αληθινή μοναξιά.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου