ΕΡΧΕΣΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΗΣ ΚΟΜΗΣ ΣΟΥ ΤΟΝ ΜΥΘΙΚΟ ΚΑΠΝΟ

 

CÉSAR MORO

 

ΕΡΧΕΣΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΗΣ ΚΟΜΗΣ ΣΟΥ ΤΟΝ ΜΥΘΙΚΟ ΚΑΠΝΟ

 

Φάνηκες

Η ζωή είναι βέβαιη

Της βροχής το άρωμα είναι βέβαιο

Η βροχή σε κάνει να γεννιέσαι

Και να χτυπάς την πόρτα μου

Ω δέντρο

Και η πόλη η θάλασσα που έσκισες

Και η νύχτα ανοίγουνε τώρα στο βήμα σου

Και η καρδιά γυρίζει από μακριά και προβάλλει

Ώσπου φτάνει στο μέτωπό σου

Για να σε δει σαν μι’ απαστράπτουσα μαγεία

Χρυσό ή χιόνινο βουνό

Με τον μυθικό καπνό της κόμης σου

Με τα νυχτερινά θηρία στα μάτια

Και το κορμί σου χόβολη

Με τη νύχτα που αρδεύεις κομμάτι το κομμάτι

Με ολόκληρους ογκόλιθους νύχτας που πέφτουν απ’ τα χέρια σου

Με τη σιωπή που ανάβει με την άφιξή σου

Με τη φουσκοθαλασσιά και τη φουρτούνα

Με των σπιτιών το πηγαινέλα

Και το άναψε-σβήσε των φώτων και ο σκληρότερος ίσκιος

Και τα λόγια σου ως άλλη ποταμίσια λεωφόρος

Που πριν καλά-καλά φτάσεις έχεις κιόλας φύγει

Και θες να βάλεις τη ζωή μου στα κύματα

Και ετοιμάζεις απλώς τον θάνατό μου

Και τον θάνατο της αναμονής

Και τη θανή μου καθώς θα σε βλέπω μακριά

Και τις σιωπές και την προσδοκία του χρόνου

Για να ζω όταν έλθεις

Και με κυκλώνεις με σκιές

Και με κάνεις ολόφωτο πάμφωτο

Και με βυθίζεις στη φωσφορίζουσα θάλασσα όπου έχεις πέσει κι εσύ

Και όπου διαλογίζεσαι μόνος σου ενώ η σκοτεινή και απαίσια ιδέα που έχω για την ύπαρξή σου

Αστέρι που ξεκολλάει από την αποκάλυψη

Ανάμεσα σε μουγκρητά τίγρεων και κλάματα

Ηδονής και βογγητά αιώνια και αιώνια

Να χαίρομαι τον αραιό αέρα

Όπου διακαώς επιθυμώ να σε φυλακίσω

Και να κατρακυλήσω από την πλαγιά του κορμιού σου

Ίσαμε τα σπινθηροβόλα σου πόδια

Ίσαμε τους δίδυμους αστερισμούς των ποδιών σου

Στη χθόνια νύχτα

Που σε ακολουθεί αλυσοδέσμια και βουβή

Περιπλοκάδα νά ’μαι του αίματός σου

Συγκρατώντας της κεφαλής σου το άνθος κρύσταλλο μελαχρινό

Υδροχόος που πλανήτες περικυκλώνει και κομήτες

Και τη δύναμη που κάνει τον κόσμο να στέκεται στα πόδια του και να κρατάει σε ισορροπία τις θάλασσες

Και τον νου σου με τη φαεινή ουσία

Και την ατελεύτητη αφοσίωσή μου και τον έρωτα που ακατάπαυστα γεννιέται

Και σε τυλίγει

Όσο τα πόδια σου κυκλοφορούνε αφήνοντας ανεξίτηλα ίχνη

Εκεί όπου διαβάζεται του κόσμου η ιστορία

Και το μέλλον του σύμπαντος

Και τούτη η φωτεινή της ζωής μου προσκόλληση

Στη δική σου την ύπαρξη

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.