CÉSAR DÁVILA ANDRADE
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ
Διαρκεί όσο διαρκεί και η ζωή το ποιητικό καθήκον,
η δε ζωή βρίσκεται δυστυχώς
σε κατάσταση απελπισίας, προσπαθώντας ν’ ακούσει
στο μεγάλο φυτικό σταμνί
ένα μόριο μαρμάρου, τουλάχιστον,
να τραγουδάει μόνο του σαν να έλαμπε
κεντημένο στον πιο μαυρειδερό ουρανό.
Διασχίζαμε δρόμους φίσκα στ’ αλάτι που έφτανε
ίσαμε τα γείσα των στεγών, τα δε γένια μας
έπεφταν σαν νά ’τανε γραμμένα απλώς
με μολυβοκόντυλο.
Η Ποίηση όμως, σαν άλλο βελανίδι ακόμα ζεστό,
ανάσαινε μέσ’ από κάποιας άρπας τη θήκη.
Κάτι μέρες αθλιότητας, ωστόσο,
του βιολιού το δοξάρι ήταν ικανό να σκοτώσει κατσίκα
πάνω στο περιθώριο ακριβώς κάποιου πλανήτη ή πύργου.
Όλα ήσαν σκληρά, αποτρόπαια,
το αυτό και η Ποίηση, των αρχαίων πόνων ο αρχαιότατος,
αυτός που έψαχνε θεούς στα λιθάρια ανάμεσα.
Άλλος ήταν
εκείνος ο τρομερός αγγειοκινητικός ήλιος
στα πλευρά του Αγίου Σεβαστιανού.
Κανείς δεν θα μπορέσει να σε κοιτάξει όπως τότε
χωρίς να τού ’ρθει βέλος
και να του μπηχτεί στα μάτια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου