ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

PAUL VERLAINE (1844-1896)

ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Ω, οι κουβέντες της καρδιάς, οι πρώτες ερωμένες!

μαλλιά χρυσά, μάτια γλαρά, κι ολάνθιστα κορμάκια·

κ’ ύστερα οι νιές τους αγκαλιές, γλυκιές, ευωδιασμένες,

τ’ αυθόρμητά τους, τα δειλά τα χάδια, τα φιλάκια!

Τόσο λες νά ’ναι μακριά όλες τους οι χαρούλες

κι όλες τους οι αθωότητες; όλες μπρος στη μαγεία

της νοσταλγίας μου σκιάχτηκαν τη μαύρη μου αγωνία,

την πλήξη κι αηδία μου, και παν, χαθήκαν ούλες!

Και νά ’μαι μόνος τώρα πια, μόνος και πικραμένος

κι ανέλπιδος κι από ’νανε παππού πιο παγωμένος,

σαν ορφανό φτωχό χωρίς μεγάλη μια αδερφούλα.

Ω, η χαδιάρα, η σκεφτική κι ολόθερμη ερωμένη,

η καστανούλα που ποτέ δεν είναι ξαφνιασμένη

και σε φιλεί στο μέτωπο κάποτε σαν παιδούλα.

Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.

Από το βιβλίο: Γιώργης Σημηριώτης, «Γαλλική ανθολογία εικονογραφημένη, 1750-1950», 6^η έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη, Χρυσή Δάφνη, Αθήνα 1954, σελ. 164-165.

*****************************

VOEU

Ah ! les oaristys ! les premières maîtresses !
L'or des cheveux, l'azur des yeux, la fleur des chairs,
Et puis, parmi l'odeur des corps jeunes et chers,
La spontanéité craintive des caresses !

Sont-elles assez loin toutes ces allégresses
Et toutes ces candeurs ! Hélas ! toutes devers
Le printemps des regrets ont fui les noirs hivers
De mes ennuis, de mes dégoûts, de mes détresses !

Si que me voilà seul à présent, morne et seul,
Morne et désespéré, plus glacé qu'un aïeul,
Et tel qu'un orphelin pauvre sans soeur aînée.

Ô la femme à l'amour câlin et réchauffant,
Douce, pensive et brune, et jamais étonnée,
Et qui parfois vous baise au front, comme un enfant !