ΤΟ ΜΟΝΟ ΜΑΣ ΜΕΘΥΣΙ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΤΟΡΡΟΣ

ΠΟΙΗΜΑ

Εκείνα τα μηνύματα

ολόισα απ’ το κάπου

που δε θα το γνωρίσουμε ποτές.

Απλώνουμε το κάτι που μας μένει,

–το πιο μεγάλο απ’ τη ζωή μας–

σ’ όλους τους πόνους, στις χαρές. Των αλλονών.

Π’ ούτε γι’ αυτούς σταθήκαν.

Μηνύματα.

Αρχή τους ξεχασμένη.

Πιο ζωντανά και πιο ανύπαρχτα απ’ το τέλος.

Έξω από νόμο κίνησης.

Το μόνο μας μεθύσι.

Συνέπαρμα,

γλυκύτερο απ’ το αφάνισμα

στους πόθους τους καταδικούς μας.

Καμιά τους θύμηση, σαν, φεύγοντας,

πετάνε την ψυχή μας

πετάνε και το νου

μέσα στο σώμα το δικό μας.

Και δε θα μας ξανάρθουν.

Μιλάνε μιά φορά.

Η ηδονή τους δίχως χρόνο και συνέχειες.

Μηνύματα.

Αλλού.

Πρώτη έκδοση: Παρίσι 1930.

Από το βιβλίο: Θεόδωρος Ντόρρος, «Στου γλιτωμού το χάζι», Πρόλογος Αλέξ[ανδρος] Αργυρίου, Εκδόσεις Αμοργός, Αθήνα 1981, σελ. 15.