ΚΛΑΓΓΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΚΛΑΓΓΗ
Αμέριμνος, μ’ εκείνη την ωραία, βαθύτατη αμεριμνησία του
  σώματος
(ίσως απόληξη πανάρχαιου πανικού), με γυμνά πόδια,
σα γανωτζής ατσίγγανος, μονάχος, άπατρις, γανώνει
με πρώτη του ύλη το νερό και το χώμα, στις αυλές απ’ έξω,
παλιά χαλκώματα – ταψιά, γουδιά, τεντζέρια. Κι ύστερα,
ξαναμμένος, γυμνόστηθος, πανέμορφος, κρατώντας ανάστροφα
ένα μεγάλο φρεσκογυαλισμένο ταψί στα δυό του χέρια
μάς ρίχνει τις ανταύγειες του ήλιου στα μάτια. Πριν προφτάσουμε
να βάλουμε τα γέλια, μας παγώνει, πρώτο, το δικό του γέλιο,
καθώς, λάμποντας όλος απ’ το φέγγος των δοντιών και των
  μυώνων του
ρίχνεται στο χορό, χτυπώντας το ταψί σα ντέφι πάνω απ’ το
  κεφάλι του.



Από την ποιητική συλλογή «Ταναγραίες» (1967).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Θ΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 332.