Η ΠΕΙΡΑ

HENRI DE RÉGNIER (1864-1936)

Η ΠΕΙΡΑ

Περπάταγα ξοπίσω τους ακούοντας τα φιλιά τους,

και βλέποντας οι λυγερές σκιές τους που φαντάζαν

στα θάμπη τα φθινοπωρινά, που με τα χρώματά τους

τα ξέθωρα και τα σταχτιά, σαν φτερά γλάρων μοιάζαν.

Και καθώς σίμωναν κοντά στης θάλασσας την άκρη,

όπου ροχθώντας έσπανε στων βράχων την ερμία,

ζήλεια δεν ένιωσα καμιά, ούτε πικρίας δάκρυ,

ούτε λαχτάρες έρωτος, ούτε μελαγχολία.

Και πήγαιναν λικνίζοντας χρυσόνειρα δεμένα,

που ’χε γλυκά το εφήμερο ειδύλλιό τους πλέξει.

Ήτανε το παρόν αυτοί κι εγώ τα περασμένα,

κ’ ήξερα αυτής της χίμαιρας την τελευταία λέξη!

Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.

Από το βιβλίο: Γιώργης Σημηριώτης, «Γαλλική ανθολογία εικονογραφημένη, 1750-1950», 6η έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη, Χρυσή Δάφνη, Αθήνα 1954, σελ. 219.

*****************************

EXPÉRIENCE

J'ai marché derrièi'e eux, écoutant leurs baisers.

Voyant se détacher leurs sveltes silhouettes

Sur un ciel aulomnal dont les tons apaisés

Avaient le gris perlé de l'aile des mouettes.

Et tandis qu'ils allaient, au fracas de la mer

Heurtant ses flots aux blocs éboulés des falaises,

Je n'ai rien ressenti d'envieux ni d'amer,

Ni regrets, ni frissons, ni fièvres, ni malai&es.

Ils allaient promenant leur beau rêve enlacé

Et que réalisait cette idylle éphémère;

Ils étaient le pi'ésent et j'étais le passé

Et je savais le mot final de la chimère.