ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΓΙΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ
Ρεμβαστική παλιά μου φίλη
ήρθε η Σελήνη να με πάρη.
Για το λαμπρόν ορίζοντά σου
η νοσταλγία μας θ’ απάρη.
Δυό πλανεμένες μέσ’ στη νύχτα
πάνω σου σκιές θ’ αργοπερνούνε.
Θ’ αναθυμούνται, θα σωπαίνουν,
καθώς σωπαίνουν που ξεχνούνε.
Με μαγικά πετράδια θάχης
στρωμένη την πλατιά σου αγκάλη,
ώς την αυγή να μας πλανέψης
να μείνουμε κοντά σου πάλι.
Θα γίνη ατλάζινο το κύμα
και θα ρουφάμε τη δροσιά σου,
χλωμές κ’ οι δυό μας νοσταλγίες,
ενάντιωμα στην αρνησιά σου.
Ώρες θα μείνουμε σαν πρώτα,
μάτια στα μάτια καρφωμένα,
να πίνω θλίψη εγώ από κείνη
και κείνη τη σιωπή από μένα.
Και θα μας εύρη η αυγή γερμένες
σ’ ένα ναυαγισμένο καΐκι,
στους κόλπους σου αποτραβηγμένο
κι’ απ’ τον αγώνα κι’ απ’ τη νίκη,
σα ναυαγούς και μάς κοντά σου
με τη γαλήνη σου δεμένες
τη μιά χλωμότερη απ’ την άλλη
να σβήνουμε συλλογισμένες...
Από το βιβλίο: Μαρία Πολυδούρη, «Άπαντα», Εκδόσεις Στρουμπούκη,
Αθήνα 1981, σελ. 133-134.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου