ΚΑΙΤΗ

Κ.Π. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ


ΣΟΝΕΤΤΟ

     Τα δάκρυα χύθηκαν μές στο κρασί της λήθης
     Όμως εσύ στα χείλη σου μην το σιμώσης, μη...
               ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ

Με πέτρας δυσκολόγλυφτης κόμπους νεραδιασμένους
μοιάζουνε της αγάπης μας, Καίτη, τ’ απομεινάρια.
Ποιός Απελλής του Έρωτα τα’ ατίθασα αυτά αχνάρια
θα τα σκεπάση με ρυθμούς πολύχρωμα φτιασμένους;

Για να τα σβύσει δεν μπορεί... Ζη στην ψυχήν αιώνια
ό,τι ο στρατοκόπος νους μεμιάς να διώξη θέλει.
Έτσι και συ στο σούρουπο –μη λες πως δε σε μέλλει–
θυμάσαι, δίχως να γροικάς, τα περασμένα χρόνια·

τότε που στ’ αγκαλιάσματα σβύναμε την ψυχή μας
κι’ οι πόθοι οι πολύμορφοι δεμένους μας κρατούσαν
στο ερωτικό λαχάνιασμα. Τί ανόητα αλήθεια που ’σαν

τα λόγια που αλλάζαμε. Κι’ όμως μες στη ζωή μας
τίποτα πια δεν θα βρεθή πιο όμορφο. Κι’ οι δύο
πόσο το μετανοιώσαμε ένα μοιραίο «αντίο».



Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Κυθηραϊκός Κήρυξ» (φ. 8, Ιούνιος 1932, σελ. 131).