ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
[ΜΙΑ Η ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ, Μ Ι Α , ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ ΜΙΑ]
Μία η περιστέρα μου είναι, μ ί α , και μένει μία
στην απλωσιά του κάμπου, όπου το σκότος λείπει,
κι ενώ άχραντη η αυγή τη λούζει με δροσία,
της χρυσαφώνει τα φτερά του ηλιού τολύπη
φωτός. Πουλάκι μην χαλάσει τη λαλία
τση, που λέει κάντα του έρωτος, καημό και λύπη
γιομάτα· κι ας μη φτερακίσει... με κακία
πως μαραζώνει και τελεύει ας μην είπει
η περιστέρα μου. Ας έρθουν σιμά της όλα
τα σμάρια των πουλιών, τα παρδαλά, με τιτι-
βισμούς ερωτικούς και ασμάτια ροδοβόλα,
και αφόβως δίπλα τση ας μείνουν, μην την ψύχει η
μονάξια. Η περιστέρα μου εμέ, του πετρίτη
ουδέ φοβάται κι ούτε σπαβεντάει το νύχι.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
ΚΟΥΙΖ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε έμαθε τόσο καλά ελληνικά ο Σολωμός; Και σε ποιο άλλο ποίημά του είχε βάλει τη λέξη λαλία και δροσία;
@ ανώνυμος:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΟΥΙΖ, ερώτημα 1ο, απάντηση: Ο Σολωμός ξέρει ελληνικά καλύτερα από εμένα και από εσάς, ακριβώς διότι ΑΥΤΟΣ μας έμαθε ό,τι μάθαμε από εληνικά. Το πώς τα μάθαμε εμείς (: εγώ, εσείς και οι υπόλοιποι συνέλληνες) δεν είναι δική του ευθύνη. Αν δεν υπήρχε ΑΥΤΟΣ, εμεις δεν θα μιλάγαμε ελληνικά, αλλά ελληνοειδή - και ούτε!
ΚΟΥΙΖ, ερώτημα 2ο, απάντηση: Ρίξτε, αν θέλετε, μια ματιά στο λεξικό "σολωμικών λέξεων" του Ερατοσθένη Καψωμένου και ενημερώστε και εμένα, αν ευαρεστείσθε. Ο Σολωμός, πάντως, μίλαγε τη γλώσσα του λαού, και ο εφτανησιώτικος λαός μιλάει έτσι ακόμα και σήμερα.
Έψαξα στο λεξικό του Καψωμένου για τη λέξη τιτι- μα δεν τη βρήκα πουθενά
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ανώνυμος: Μάλλον δεν θα την είχε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλη μία τρανή αποδειξη ότι όλα -μα όλα- τα λεξικά είναι ελλιπή.
@ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή δεν είχε βάλει τις συγκεκριμένες λέξεις στα διασωθέντα ποιήματά του, ο Σολωμός, δεν σημαίνει ότι ο ποιητικός κόσμος του δεν τις συμπεριλάμβανε, όπως άλλωστε κάθε σπουδαίου ποιητή. Ότι καταγράφει ο γραπτός λόγος είναι "ένα αμελητέο ξέφτι" του προφορικού λόγου. Μεταφράζοντας , λοιπόν, έχουμε το δικαίωμα να ανασύρουμε από τη "χωματερή" του προφορικού λόγου τις λέξεις που εν δυνάμει, θα ανέσυρε και ο ίδιος ο ποιητής.
Βέβαια αυτό προυποθέτει ότι η γνώση της προφορικής γλώσσας της εποχής όπως διασώζεται μέχρι σήμερα, σε συνδιασμό με τη γνώση και αφομοίωση της γραπτής παράδοσης, δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε τις λέξεις εκείνες που αποδίδουν το πνεύμα, την αίσθηση του ποιητικού κόσμου του ποιητή. Αυτό κρίνει την ικανότητα του μεταφραστή, και όχι οι λεξικογραφικές του γνώσεις.
@ ΑΧΙ: Συμφωνώ απολύτως, αγαπητέ μου: "Ό,τι καταγράφει ο γραπτός λόγος είναι ένα αμελητέο ξέφτι του προφορικού λόγου." Νά 'σαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή