ANTONIO GAMONEDA
VERANO 1966
Cuando me extiendo junto al mar,
existe el agua y su palpitación
y un cielo azul cuya profundidad
es demasiado grande para mí.
Sentir el mar, su lentitud viviente,
es la magnificencia y el olvido,
pero sentir la vida de los camaradas
en ser el camarada de uno mismo.
El cielo inmóvil tiene su razón, lo sé,
pero la razón que hay en nosotros
existirá aún cuando este cielo
hay sido borrado por el viento y el frío.
Το ποίημα μαζί με το πορτραίτο του ποιητή μάς τά έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Paz Vega, με τη διπλή παράκληση να τα αναρτήσουμε και να μεταφράσουμε το ποίημα. Η πρώτη παράκληση εκτελέστηκε ήδη. Για τη δεύτερη θα δούμε τί μπορούμε να κάνουμε καλοκαιριάτικα.
Θέρος του '66 (Στην Ε.Μ.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν στο πλάι της θάλασσας ξαπλώνω,
με μιας τα ύδατα υπάρχουν και ο σφυγμός τους
και ένας μπλε ουρανός σε τέτοιο βαθύ τόνο
που απέραντος μοιάζει για τα μέτρα τα δικά μου.
Η αίσθηση της θάλασσας, η κινούμενη αδράνειά της,
το μεγαλείο είναι και η λήθη του μυαλού σου∙
μα το νιώσιμο του βίου των συντρόφων
σύντροφο σε κάνει του εαυτού σου.
Ξέρω, ο ασάλευτος ουρανός το λόγο του έχει,
μα η λογική εκείνη που μέσα μας υπάρχει
θα υπάρχει και όταν ακόμα αυτόν τον ουρανό
το κρύο και ο άνεμος τον σβήσουν.
Αφού μας το ζήτησε η Ειρήνη και μπήκε μάλιστα στον κόπο να μας στείλει και το πορτραίτο το ποιητή, πώς να της αρνηθούμε; Να μας συγχωρήσει, μόνο, που θα αφιερώσουμε τη μετάφραση σε μια άλλη Ειρήνη, μόλις δύο ημερών!
Δεν πιστεύω να σας ανοίξει η όρεξη, αγαπητέ Αλωνάρχη, για θάλασσα και παραλίες και σας μπουν φαϊνές ιδέες όσον αφορά το Αλωνάκι...
Την καλημέρα μου!
@ elena: Θερμές ευχαριστίες. Μπράβο. Να ζήσει και η νεογέννητη Ειρήνη.
ΑπάντησηΔιαγραφή