Η KAKΗ TYXΗ

 

OLGA OROZCO

 

Η KAKΗ TYXΗ

 

Κάποιος έγραψε πάνω στα χέρια μου,
μπορεί και στη σκιά των χεριών μου,
το αμφίσημο σημάδι των εκλεγμένων απ’ τους εκτελεστές της ανάποδης τύχης.
Το αντίσκηνό του έγινε σπίτι μου.
Στο σκοτεινό έχω τυλιχτεί πανί κάτι φτερών που πέφτουν, όλο πέφτουν
σ’ όλον τον δρόμο μου, όπου κι αν πάω,
δίχως να φτάνω ποτέ σε παράδεισο που νά ’ναι στων πειρασμών μου το μέτρο,
και δίχως επεισόδια που νά ’ναι με την περιπέτειά μου ισόβαρα.
Τίποτα. Μόνο κάτι άντρα που ούτε της πολυκαιρίας δεν κρατάνε το άρωμα,
απομονώσεις γεμάτες μαύρες πεταλούδες, κοράκια και χέλια,
τρύπες για να εξατμίζεται του σύμπαντος κόσμου όλο το φως.
Πάντοτε μου λείπουν τα βήματα για να φτάσω, πάντοτε μου περισσεύουν οι ενέδρες και οι απουσίες.
Όχι, δεν είναι χειρόκτιο μεταξένιο ετούτη η μοίρα.
Δεν προσαρμόζεται στων οστών μου το ανάγλυφο ούτε στου δέρματός μου τη θερμοκρασία,
και καμίαν αξία δεν έχουν οι παγίδες, ούτε οι εξορκισμοί,
ούτε οι μηχανορραφίες της τύχης, ούτε των ποικίλων αποπειρών τα παιχνίδια.
Στοίχημα για μένα να μπει δεν υπάρχει.
Η θέση μου είναι ή μπροστά στον ήλιο που παραστράτησε ή στο νησί που απομακρύνεται.
Μήπως δεν φεύγει και το διαμέρισμά μου μαζί με τ’ ακριβά μου υπάρχοντα;
Μήπως δεν μεταμορφώνονται σε λύκους οι πόρτες του;
Μήπως δεν πετούν οι φίλοι σε ολογάλαζα σμήνη ή μήπως ο χρυσός που ακουμπάω δεν γίνεται κάρβουνο;
Τί άλλο να περιμένω εκτός από τούτα τα θαύματα;
Όποτε ρίχνω τα δίχτυα, βγάζω μόνο σπασμένα κανάτια,
ψόφια σκυλιά, απαίσια απόβλητα,
σαν τον φτωχούλη τον ψαρά, πριν απ’ του παραμυθιού τη φανταστική εκείνη νύχτα.
Το τέλος όμως για μένα δεν έχει δαφνόφυλλα ή χειροκροτήματα.
Μα δεν ήτανε ηρωική η ήττα; Δεν ήταν τρομερός ο κίνδυνος;

Δεν ήταν όμορφη η αρένα;
Ανάμεσα στον αγαπημένο μου κι εμένα κρεμόταν πάντα ένα σπαθί·
και ακριβώς στη μέση του πάθους μας η κόψη του η ψυχρή, η λάμψη του η φαρμακερή
ανάγγελνε προδοσίες και φώτιζε την πληγή στο τέλος της νουβέλας.
Άμμος, μόνο άμμος στο βάθος όλων των ματιών που με κοίταξαν.
Και τώρα με τί δάκρυα θα νοστιμίσω το αλάτι μου,
με ποιά φωτιά έναστρων πυρετών θ’ ανάψω εγώ το κρασί μου;
Αν όλα όσα έχασα είναι κέρδος, τα υπάρχοντά μου είναι αμύθητα.
Πλην όμως η όποια πιθανή ατυχία μοιάζει με ίλιγγο,
μια πρόκληση που αργά ή γρήγορα την αποδέχεται η αδηφάγα πραγματικότητα.
Κι εγώ είμαι εδώ για να εκπληρωθεί, αργά ή γρήγορα, ο φόβος μου.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.