ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

 

ENRIQUE GÓMEZ CORREA

 

ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

 

Με την πλάτη γυρισμένη σε μια θάλασσα ανθεκτική και ράθυμη

Δείχνει τα στήθη της με τέτοια μεγαλοπρέπεια

Που θά ’λεγες ότι είναι το ακριβές σημείο όπου το φως

Σάρκα γίνεται και οστά.

 

Αγνή παρά την πυρκαγιά που έχει ξεγλιστρήσει από την κόμη της

Διάφανη μ’ όλον τον αέρα που βαραίνει στους ώμους της

Οι πόθοι μου στη σκέψη της δένονται

Στο λαιμό της κυλάει δονούμενη η φωνή μου

Μπροστά στου ωκεανού το άπειρο ανοίγω την καρδιά μου

Βροντάω την πόρτα στα μούτρα της ενόχλησης.

 

Ουκ ολίγες φορές έχω συντηρηθεί στην ατημελησία της

Ουκ ολίγες φορές έχει βγάλει το μάτι με της ακολασίας το ζόρι

Χωρίς καν να υποψιάζομαι εγώ τί με περίμενε πίσω απ’ τις κουρτίνες

Πίσω από της ηδονής το τυχαίο βλέμμα.

 

Ίσως νά ’ναι ένα βλέφαρο ξεκομμένο από το πρόσωπο

Ό,τι τώρα περπατάει σαν έντομο σ’ όλο της το περίγραμμα

Ή μπορεί και νά ’ναι ένα αναγκαίο αγάπης ξετύλιγμα

Για να φωτιστεί ο ουρανός με φως δικό της

Υποκινημένος από κείνο το άνθος που με αναστατώνει

Και μας κάνει ν’ αποχαιρετούμε της μνήμης την τραχύτητα για πάντα.

 

Σήμερα το πρωί με τέτοιες μαύρες προθέσεις είχα το πνεύμα μου εξοπλίσει

Είχα συναινέσει στις ιδιοτροπίες του νου

Δεν σκεφτόμουν παρά μόνο του γερακιού το απελευθερωμένο κάλλος

Είχα της ψυχής το αιχμάλωτο μάτι

Και εσύ όμορφή μου άγνωστη εφάνης ξαφνικά στο σταυροδρόμι

Που είναι από πάνω ίσαμε κάτω όνειρο

Με φώναζες

Μα από πού με φώναζες τότε

Και η περηφάνια μου και οι σκληρές μου προθέσεις στο άγγιγμα της όμορφης όψης σου

Μεταμορφώθηκαν σε ένα πουλί αποδημητικό για πάντα;

 

Δεν ξέρω ποιά μοίρα με κάνει να περπατάω στις φλόγες επάνω

Δεν ξέρω από πού ήρθαν οι λάμπες που χτίζουνε το μέτωπό σου

Από πού ήρθε η μύτη σου την ίδια μέρα που άγγιξα τη μύτη μου

Αλλά σου λέω όμορφη εσύ ανάμεσα στις άλλες όμορφες

Ότι θα είσαι εντός μου σήμερα

Σήμερα που ένας ήλιος γενναιόδωρος φλογίζεται πάνω από τους ώμους μου

Και τόσο κοντά σ’ αυτόν τον ουρανό που βρίσκομαι και είμαι πάντοτε

Όταν πέφτουν οι κεραυνοί και καταλύουν

Της μνήμης το άφατο δάσος.

  

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.