ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ, ΘΑΛΕΙΑ ΜΟΥ, ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟΝ ΠΛΙΝΙΟ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

 

MARTIALIS

 

[ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ, ΘΑΛΕΙΑ ΜΟΥ, ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟΝ ΠΛΙΝΙΟ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ]

 

Νὰ δώσεις, Θάλειά μου, πήγαινε στὸν Πλίνιο τὸν χρυσόστομο

ἐτοῦτο ἐδῶ τὸ βιβλιαράκι μου, τὸ κάπως ἀφελές,

τὸ ἁπλῶς ὀλίγον σοβαρό, ἀλλὰ ὄχι κι ἐντελῶς γιὰ πέταμα.

Περνώντας ἀπ᾽ τὰ Σούβουρρα, στὴν ἀνηφόρα βγαίνεις

τοῦ Ἐσκυλίνου λόφου· τὴν περνᾶς, καὶ φτάνεις στὴν κορφή του.

Ἐκεῖ θὰ δεῖς τοῦ Ὀρφέα τὸ ἄγαλμα νὰ λούζεται σὲ σιντριβάνι μέσα

καὶ ἀγάλματα ἀγριμιῶν θὰ δεῖς ν᾽ ἀκοῦν τὴ λύρα μαγεμένα·

μαζὶ τους θά ᾽ν᾽ καὶ τοῦ πουλιοῦ τὸ ὁμοίωμα,

ποὺ τό ᾽φερε στὸν Δία δῶρο τὸ ἀγόρι ἀπ᾽ τὴ Φρυγία.

Ἐκεῖ, πιὸ πέρα, τὸ σπιτάκι τοῦ Πέδωνα εἶναι, κι ἐκεῖ

ἀητὸ θὰ δεῖς στὸν τοῖχο σκαλισμένον, μὰ μὲ φτερὰ μικρότερα.

Γιὰ πρόσεξε, ὅμως, μὴν καὶ πᾶς πιωμένη, μεθυσμένη

τὴ θύρα νὰ χτυπήσεις τῆς ὑπάτης εὐγλωττίας

ἢ καὶ τυχὸν σὲ ὥρα ἀκατάλληλη. Διότι ὁ Πλίνιος, ξέρεις,

τὴ μέρα του ὅλη στὴ σοφὴ γλαυκώπιδα Ἀθηνᾶ ἀφιερώνει —

καὶ μελετᾶ, σπουδάζει πῶς τῶν δικαστῶν τ᾽ ἀφτιὰ

μὲ λόγους θὰ μαγεύει, ποὺ οἱ αἰῶνες οἱ κατοπινοί

μ᾽ ἐκείνους τοῦ Κικέρωνα θὰ ρθοῦν νὰ τοὺς συγκρίνουν.

Ἡ πιὸ καλὴ ὥρα γιὰ νὰ πᾶς νὰ ἐμφανιστεῖς εἶν᾽ τὸ βραδάκι,

περὶ λύχνων ἁφάς, τότε ποὺ ἀνάβει καὶ κορώνει ὁ Βάκχος,

καὶ θριαμβεύουνε τὰ ρόδα, καὶ μύρα ἀπὸ τὶς κόμες στάζουνε.

Τὴν ὥρα ἐκείνην ὄντως εὐκολύνονται νὰ μὲ διαβάσουν

καὶ αὐτοὶ οἱ μονίμως σκυθρωποὶ καὶ ἀγέλαστοι οἱ Κάτωνες ἀκόμα.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.