MAX JACOB
ΚΑΠΟΙΟΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ
Ο λογαριασμός του ράφτη είναι ο ίδιος με του γιατρού· το μαγαζί, δεν το ξέρω, τη σκάλα όμως και τον άνθρωπο ναι. Στη σκάλα πετυχαίνω τα ξαδέρφια μου: Τί! Μα τόσο νέα ακόμα! παρά το μπέρδεμα πρέπει να μπω· είναι όλοι στο τραπέζι και η χοντρή μαμά κάνει νόημα στον Πιέρ να με φιλήσει: «Ω! μετά χαράς, παιδί μου!» Η εξαδέλφη Βέρθα είναι κακάσχημη, αν και κάποτε ήταν όμορφη: η δουλειά φταίει! μην το πιστέψετε: η ηλικία φταίει! Τίποτ’ άλλο δεν έχει κάνει ποτέ παρά μόνο το πώς θά ’ναι όμορφη. Το πρόσωπό της είναι για όλους η όψη της αμήχανης σιωπής. Την έσπασα πρώτος: «Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ράφτη και γιατρού;» Γελάνε. Στην οικογένειά μου οι ράφτες είναι γιατροί και τ’ ανάπαλιν. Μιλάμε για τη Μακεδονία! Για το δρόμο στη Μακεδονία που έκανα κρατώντας τη μικρή μου αδελφή απ’ το χέρι και όπου καταδίωκαν τους Εβραίους, γιατί οι Εβραίοι είχαν πάρα πολλά σφαγμένα μοσχάρια στα σπίτια τους. Δεν υφίσταται πλέον διαφορά εδώ μεταξύ ράφτη και γιατρού: καθημερινώς σφάζονται παχιά μοσχάρια. Και εγώ δεν είμαι παρ’ απλώς ένας άνθρωπος φτωχός και καλός, με τον οποίο θα θέλουν από συνήθεια να κάνουνε παρέα, ακόμα και στο δρόμο της Μακεδονίας.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου