ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

 

ΣΑΠΦΩ

 

ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

 

Ὦ χρυσοστόλιστη καὶ ἀθάνατη Ἀφροδίτη,

ὦ δολοπλόκα κόρη τοῦ Διός, μὲ πόνους

καὶ πίκρες —σὲ ἱκετεύω— τὴν καρδιά μου ἄλλο

μὴ μοῦ βαραίνεις·

μόνο ἔλα πάλι, ὅπως παλιά, ποὺ τὴ φωνή μου,

σὰν σ᾽ ἔκραζα, ἄκουγες, ὅσο μακριὰ κι ἂν ἤσουν —

καὶ κάποτε ἄφησες τὸν οἶκο τοῦ πατρός σου

σ᾽ ἐμένα νά ᾽ρθεις

χρυσὸ ἅρμα ζεύοντας ποὺ τό ᾽σερναν δυὸ ὡραῖα

γοργὰ στρουθιά, καὶ ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς σὲ φέραν

ἐδῶ στὴ μαύρη γῆς χτυπώντας τὰ φτερά τους

μὲς στοὺς αἰθέρες,

καὶ φτάσαν, φτάσαν στὴ στιγμή· κι ἐσὺ μακάρια

μ᾽ ἕνα μειδίαμα τῆς ἀθάνατης εἰδῆς σου

μὲ ρώτησες τί μοῦ συμβαίνει καὶ γιατί σὲ

φωνάζω πάλι,

τί μὲ τρελαίνει καὶ τί θά ᾽θελα νὰ γίνει

στὴ μανικὴ ψυχή μου: «Ποιά νὰ πείσω πρέπει,

νὰ πέσει στὴν ἀγάπη σου; Σαπφώ μου, πές μου,

ποιά σὲ παιδεύει;

Κι ἂν σοῦ ᾽φυγε, ταχιὰ σ᾽ ἐσένα θὰ ξανάρθει·

τὰ δῶρα σου ἂν δὲν παίρνει, δῶρα θὰ σοῦ δώσει

αὐτή· ἂν τώρα δὲν σὲ ἀγαπᾶ, αὔριο θὰ τὸ κάνει,

θέλει δὲν θέλει».

Ἔλα, ἔλα, ὰπ᾽ τοὺς βαριούς μου νὰ μὲ βγάλεις πόνους,

ἀπὸ τὶς ἔγνοιες μου ὅλες· καὶ ὅ,τι λαχταράει ἡ

ψυχή μου κάνε το, καὶ σύμμαχό μου ἂς σ᾽ ἔχω,

ὦ θεά, γιὰ πάντα.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.