MAX JACOB
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
Ὅταν ἐπέρασε τὸ τρὰμ τὴ γέφυρα τοῦ Σαὶν-Κλού, μοῦ λέει κάποιος, δείχνοντάς μου κάποιο μαγαζὶ πού ᾽χε ἀπ᾽ ἔξω ταμπλάδες στολισμένους μὲ ὑαλογραφίες: «Κεῖ μέσα γίνονται πράματα!» Κι ἔμαθα τί γινότανε κεῖ μέσα: ἦταν ἕνας πρώην ἠθοποιός, κάποιος ζουπηγμένος καὶ σταφιδιασμένος ἠθοποιίσκος, ὁ ὁποῖος, ἀπ᾽ τὰ πολλὰ μυθιστορήματα σὲ συνέχειες πού ᾽χε διαβασμένα, κατέληξε λέει νὰ τὰ συγχέει μὲ τὴν πραγματικότητα. Εἶχε δεῖ ὅτι μποροῦσες νὰ προμηθεύεσαι παιδιὰ μικρῆς ἡλικίας καὶ νὰ τὰ πουλᾶς ὕστερα σὲ γέρους — τὸ εἶχε δεῖ, τὸ εἶχε πιστέψει καὶ τὸ εἶχε κάνει. Τὴν ὥρα ποὺ ἔφτανα ἐγὼ στὸ μαγαζί του, μιὰ μικρὴ ξανθούλα καθότανε σ᾽ ἕνα θρανίο, ὅπως στὸ σχολεῖο, καὶ θαύμαζε μὲ συναίσθημα ἀσφαλείας μιὰν ἀπαίσια ἐκεῖ κούκλα ἀπ᾽ αὐτὲς πού ᾽ναι γιὰ τὰ φτωχαδάκια. Μιὰ γριά, ἡ Μελανία ἡ χοντρή (καὶ ποιός θὰν τὸ πίστευε ποτὲ ὅτι ἕνας πρώην ἠθοποιὸς θὰ μποροῦσε νά ᾽χε γιαγιὰ νεότερή του) — μιὰ γριά, λοιπόν, παρὰ τὰ κλάματα τῆς μικρῆς, ἐπέμενε ντὲ καὶ καλὰ νὰ γδύσει τὴν κούκλα. Πρὸς τὸ παρὸν τὸ θέμα ἦταν ἁπλῶς νὰ γδυθεῖ ἡ κούκλα, παναπεῖ ἕνα καρφὶ λασκαρισμένο νά ᾽ρθει ἐπὶ τέλους ἡ στιγμὴ νὰ πέσει. Ὁ πρώην ἠθοποιὸς προμήθευε ἐγκαταλελειμμένα παιδιά, ἔκθετα, ἢ τ᾽ ἀγόραζε ἀπ᾽ εὐθείας γιὰ τοὺς ἄλλους: τὰ χρησιμοποιοῦσε δὲ καὶ γιὰ λογαρισμό του. Τρομερὰ εἶναι ὅλα τοῦτα, ἀπαίσια, ἀλλὰ τὸ ἀκόμη ἀπαισιότερο ὅλων εἶναι ὅτι στὸ σπίτι κάποιου ἀπ᾽ τοὺς πιὸ στενούς μου φίλους πέτυχα τὴ Μελανία τὴ χοντρὴ νὰ ἔχει ἀνοίξει λογαρισμοὺς μαζί του. Δὲν μ᾽ ἀφήσανε νὰ μπῶ, ἐπειδὴ ὁ κύριος ἐργαζόταν, ἐγὼ ὅμως τὴ Μελανία τὴ χοντρὴ τὴν εἶδα, ναί, ναί, τὴν εἶδα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου