THE THING I AM

JORGE LUIS BORGES

THE THING I AM

Έχω λησμονήσει τ’ όνομα μου. Δεν είμαι ο Μπόρχες 

(ο Μπόρχες πέθανε στο Λα Βέρδε, έπεσε από σφαίρα)

ούτε ο Ασεβέδο είμαι, να ονειρεύομαι μάχες, 

ούτε ο πατέρας μου, σκυμμένος πάνω στο βιβλίο του

ή υποδεχόμενος κάποιο πρωί τον θάνατο, 

ούτε ο Χάσλαμ, ν’ αποκρυπτογραφώ τα χωρία 

της Αγίας Γραφής, μακριά από τη Νορθουμβρία, 

ούτε ο Σουάρες, ν’ αντιμετωπίζω ένα δάσος λόγχες.

Είμαι απλώς και μόλις ο ίσκιος που ρίχνουνε 

όλοι τούτοι οι οικείοι και κουλουριασμένοι ίσκιοι. 

Και είμαι μεν η μνήμη τους, αλλά είμαι και ο άλλος

που υπήρξα, όπως ο Δάντης και όπως όλοι

οι άνθρωποι, στον σπάνιο εκείνον Παράδεισο 

και στις πάμπολλες, αναγκαίες Κόλασες. 

Είμαι η σάρκα και η όψη που δεν βλέπω. 

Και είμαι, στο τέλος της ημέρας, ο παραιτημένος

που διαθέτει παντί τρόπω κάτι διακριτό:

τα ονόματα και τους ήχους της γλώσσας του 

για να διηγείται τους μύθους που εξαντλούν 

ό,τι ονομάζεται λογοτεχνία. 

Είμαι εκείνος που ξεφύλλιζε τις εγκυκλοπαίδειες,

ο όψιμος μαθητευόμενος με τους άσπρους 

ή τους γκρίζους κροτάφους, έγκλειστος σ’ ένα σπίτι

γεμάτο βιβλία δίχως γράμματα,

και αυτός που μες στο μισοσκόταδο μετράει έναν έξοχο

εξάμετρο που έχει μάθει κάπου κοντά στον Ροδανό, 

αυτός που θέλει με λίγο Φαίδρο και με λίγο Βιργίλιο

να σώσει τον φευγαλέο κόσμο

από της Οργής τις φλόγες και από τα ύδατά της.

Και με κυνηγάει το παρελθόν με τις εικόνες του. 

Είμαι η αιφνίδια ανάμνηση των ημισφαιρίων του Μαγδεμβούργου

ή των δυο ρουνικών ψηφίων 

ή ενός δίστιχου που έγραψε ο Άγγελος Σιλέσιος.

Είμαι εκείνος που καμία δεν γνωρίζει παραμυθία άλλη

από το ν’ αναθυμάται τον καιρό της ευτυχίας.

Και πότε-πότε είμαι η ευτυχία που διόλου δεν μου αξίζει.

Είμαι αυτός που ξέρει πως δεν είναι παρά μόνο αντίλαλος

και που θέλει να πεθάνει μια για πάντα.

Ίσως είμαι ό,τι είσαι στον ύπνο και στο όνειρο.

Είμαι το πράγμα που είμαι. Το είπε ο Σαίξπηρ.

Είμαι ό,τι επιζεί από όλους τους δειλούς

και από όλους τους ανόητους που εκείνος ο ίδιος υπήρξε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.