ΤΟ ΕΡΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΤΟ ΕΡΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

(Ευριπίδης, «Ανδρομάχη», σττ. 91-115, 220-231 και 403)

Του Νεοπτόλεμου βραβείο είμαι εγώ, που ικέτις

στης Θέτιδος το ιερό ήρθα. Στον βωμό, ω, η Ανδρομάχη,

παλιά βασίλισσα, νυν δούλα, τί άλλο νά ’χει

να λάβει απ’ τη θεά; Ο Έκτωρ, του έρωτα υπηρέτης

κι αυτός (και το ήξερα), μην όντας μόνο ηγέτης

των στρατευμάτων μας, νικούσε και στη μάχη

της κλίνης, κι έπειτα μού εφόρτωνε στη ράχη

τα εξώγαμά του, και του τα έτρεφα. Ποτέ της

η Ερμιόνη (η ανάξια νά ’ναι μάνα) δεν θα νιώσει

πώς είναι ν’ αγαπάς παιδιά. Της έχω δώσει

τον Μολοσσό μου – τον μισεί λες και δεν είναι

του αντρός της σπέρμα. Ω θεά καλή μου, πλάι μου μείνε! –

το τέκνο σου ας μού σκότωσε τον άντρα... Η Ελένη

την Ερμιόνη εβύζαξε· γι’ αυτό είναι ξένη.

  Στα πάντα ξένη, ανώριμη, με κρύο δέρμα.

  Και η Κύπρις την περιφρονεί – της λείπει το έρμα.