ΘΝΗΤΑ ΦΡΟΝΕΙΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΘΝΗΤΑ ΦΡΟΝΕΙΝ

(Ευριπίδης, «Βάκχαι», σττ. 386-396)

Γνωστά θα πούμε πράγματα – τα ξέρουν όλοι.

Σε στόματα αχαλίνωτα και σε αφροσύνη

παράνομη το τέλος δυστυχία δίνει.

Αυτός που ζει ήσυχα εδώ, στων Θηβών την πόλη,

και που δεν του μασάνε το μυαλό του δόλοι

για πάντα ωραίο θά ’χει σπιτικό να μείνει,

κι ευφρόσυνες γιορτές και οικιακήν ειρήνη.

Οι θεοί, που τους φιλοξενούν οι αιθέριοι θόλοι,

απ’ τα χάη καθορούν και ελέγχουν τους ανθρώπους

και τα έργα τους. Σοφία και ύβρις δεν ταιριάζουν:

θνητοί είναι πάντοτε οι θνητοί στους γήινους τους τόπους,

κι ο χρόνος της ζωής βραχύς. Κι αν ανταριάζουν

του νου τα πνεύματα, να τα μερεύει η σκέψη

πως τίποτ’ άλλο ο θεός δεν θαν τους επιτρέψει.