ΓΙΑΤΙ ΠΕΤΑΕΙ Η ΜΕΡΑ

RENÉ CHAR

ΓΙΑΤΙ ΠΕΤΑΕΙ Η ΜΕΡΑ

Ο ποιητής στα χρόνια της ζωής του στηρίζεται σε κάποιο δέντρο, ή σε θάλασσα, ή σε κατηφοριά, ή σε σύννεφο κάποιας συγκεκριμένης τίντας, σε μια στιγμή, αν η περίσταση το θέλει. Ουδόλως προσκολλάται στην απώλεια του άλλου. Ο έρωτάς του, οι αντιλήψεις του, η ευτυχία του έχουν το ισοδύναμό τους σ’ όλους τους τόπους που δεν έχει πάει, ή που ποτέ του δεν θα πάει, στους ξένους που αποκλείεται ποτέ να γνωρίσει. Όταν υψώνουν τη φωνή μπροστά του πιέζοντάς τον να δεχθεί φιλοφρονήσεις και ρεβεράντζες, και όταν επικαλούνται για λογαριασμό του τ’ άστρα, αυτός τους απαντάει ότι είναι από τη χώρα την απέναντι, από ’κείνον τον ουρανό που τον έφαγε η μαρμάγκα.

 Ο ποιητής πρώτα ζωογονεί και ύστερα σπεύδει να διαπιστώσει των πραγμάτων την έκβαση.

 Τα βράδια, παρ’ όλο που πάνω στα μάγουλά του έχουνε σκάσει όχι και λίγες ρυτίδες, αυτός είναι ήδη κάποιος ευγενής διαβάτης που κόβει μαχαίρι τους αποχαιρετισμούς για νά ’ναι παρών όταν βγαίνει το ψωμί απ’ το φούρνο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.