Η ΕΛΕΝΗ ΞΑΝΑΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΛΕΕΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Η ΕΛΕΝΗ ΞΑΝΑΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΛΕΕΙ

(Ευριπίδης, «Ελένη», σττ. 21 και 35-45)

Να μην τα ξαναλέμε – τί ωφελεί; Παρόλες…

παρόλες άδειες και ανώφελες. Η Ελένη…

εγώ, ναι, η Ελένη φταίω: η αιθέρια αγαπημένη

(μακάρι, αλλά όχι!) εκείνου του παιδιού που απ’ όλες

τις πράξεις του έρωτος απείχε. Δροσοβόλες

οι μνήμες μου τον Πάρη με το φρέσκο γένι

ζητούν, και κάνοντας τα δάχτυλά μου χτένι

του το οργώνω με αφορμές ονειροπόλες.

Στην Τροία εγώ δεν πήγα. Σε πτυχές αιθέρος

με τύλιξε (αχ, τι βλάκας!) ο Ερμής. Κι έτσι ο έρως

κοιμήθηκε άπραγος σε κάποια εκεί νεφέλη,

και με τα χρόνια τού σκουριάσαν πια τα βέλη.

Τώρα οι όχλοι των θνητών πιστεύουν διάφορα άλλα –

μικρά κι ανθρώπινα. Εγώ, ως θεά, είμαι για μεγάλα.