OCTAVIO PAZ
ΣΤΟ
ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΠΕΣΜΕΝΟΣ
Στο
κρεβάτι μου πεσμένος τον ύπνο γυρεύω να βρω τον άγριο, τον ύπνο της μούμιας.
Σφαλίζω τα μάτια παλεύοντας να μην ακούω το ταμ-ταμ που βαράει μακάρι και νά ’ξερα
σε ποιά γωνιά εδώ μέσα της κάμαρας. «Η σιωπή είναι γεμάτη θορύβους –λέω στον
εαυτό μου– και ό,τι ακούς στην πραγματικότητα καθόλου δεν το ακούς. Ακούς απλώς
τη σιωπή». Μα το ταμ-ταμ συνεχίζει, συνεχίζει ολοένα δυνατότερα: είναι θόρυβος
με αλογοπέταλα που καλπάζει σ’ ένα πετρολίβαδο· είναι τσεκούρι που δεν
σταματάει να θέλει να γκρεμίσει ένα δέντρο πανύψηλο, ένα δέντρο γιγάντιο· είναι
πρέσα που τυπώνει έναν και μόνο έναν τεράστιο στίχο, φτιαγμένον από μια μονάχα
συλλαβή και ριμάρει με τον χτύπο της καρδιάς μου· είν’ η καρδιά μου που κοπανάει
το βράχο και τόνε σκεπάζει με μια κουρελιασμένη ρόμπα από αφρούς· είναι η
θάλασσα, είναι το αλυσοδεμένο αντιμάμαλό της, που πέφτει και σηκώνεται, που
σηκώνεται και πέφτει· είν’ οι μεγάλες φτυαριές της σιωπής που πέφτουνε και πέφτουνε
συνέχεια, στη σιωπή, στη σιωπή.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου