ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΙΚΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΙΚΑ

Πήρε το ραβδί του· στάθηκε δίβουλος· κοίταξε το δρόμο.

Να χτυπήσει την πέτρα; Να ρωτήσει το γείτονα; Πάντως

το ραβδί του το νιώθει καλά στην παλάμη του. Απέναντι

είναι ένα δέντρο κι ένα σύννεφο στην καμπύλη του λόφου·

μπορεί να διαλέξει, – έχει χρόνο διαθέσιμο. Οι νεκροί

βρέχουν τα δάχτυλά τους στις υπόγειες πηγές. Αν κάποιος

αργοπορήσει στην επάνω στοά, δε νοιάζονται οι άλλοι·

κανένας δεν ανησυχεί· έχουν ανάψει κιόλας τη λάμπα·

το πιάτο σκεπασμένο· η πετσέτα μες στον ξύλινο κρίκο –

γιατί οι νεκροί δεν υπόκεινται στους κινδύνους του χρόνου.

Μες στα παπούτσια τους κοιμούνται οι αόμματες, πήλινες κούκλες

και τα ραβδιά τους είναι τα σκήπτρα των κακών θεατρίνων.

               Κάλαμος, 28.V.72

Από την ποιητική συλλογή: Υπόκωφα (1972).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΑ΄, Κέδρος, Αθήνα 1993, σελ. 39.