ΠΟΙΗΤΙΚΗ

ABEL ROBINO

ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Το αόρατο εύκολα το βλέπεις, κι εγώ θα σας πω την αλήθεια:
στα νιάτα μου εξερευνούσα τον ουρανό με μάτι φανατικό,
μισό θυμός και μισό απορία ήτανε,
περιμένοντας ότι εξ ύψους αγγέλλεται η ημέρα και ότι

θα μου φανερωνόταν έτσι το ορθάνοιχτο του απείρου στόμα.

Στα χρόνια των ξεμυαλισμάτων, ακολουθώντας συμβουλές,

έφτασα να αποδείξω με έναν σκορπιό στη γλώσσα μου, ότι
εκτός από κάτι σκοτάδια δεν ανακαλύπτεις τίποτε άλλο και ότι
ίσως σου ζητήσουν να τα δοκιμάσεις μαζί με το κεντρί τους.

Με των ετών την πάροδο και μες σ’ ερείπια ψευδαισθήσεων

δοκίμασα κάτι ν’  αναλάμπει, να δακρύζει ο νους μου

πεπεισμένος για την πραγματικότητα, και μόνος έγνεψα ύστερα

ένα μεγάλο ναι με το κεφάλι σ’ ένα μεγάλο όχι.

Με ανίατη ασθένεια βρέθηκα στων ελεφάντων τον λάκκο
όπου άκουσα να λένε πως δεν ωφελεί καθόλου να μετράς

οστά χαμένα, όση ώρα το μοναδικό άγνωστο που υπάρχει

πηδάει, σαν ψύλλος, ανάμεσά μας.

Το αόρατο εύκολα το βλέπεις, κι εγώ θα σας πω την αλήθεια:
απλώς είναι απαραίτητο να απολυμανθεί το μυστήριο,
μακρός δε ο βίος με τις υποσχέσεις,
και βεβαίως μακρός με τους αθώους του ο βίος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.