Ο ΕΡΩΣ ΜΑΚΡΑΙΝΕΙ –ΛΕΝΕ– ΤΗ ΖΩΗ

CÉSAR CANTONI

Ο ΕΡΩΣ ΜΑΚΡΑΙΝΕΙ –ΛΕΝΕ– ΤΗ ΖΩΗ

Ο έρως μακραίνει –λένε– τη ζωή. Και, προφανώς,
σε βοηθάει και να γράφεις καλά: ο Ονέττι
είχε τέσσερις συζύγους –χώρια οι απιστίες του–
και έζησε ηδυπαθώς 84 εν συνόλω έτη.

Άλλος που ήξερε ν’ αγαπάει και να ζει (κι ας πέρασε
τα καλύτερά του χρόνια μες στη φυλακή)
ήταν ο τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ: «Έφτασα

να είμαι ζηλότυπος με όσες γυναίκες αγάπησα»,

μας εξομολογείται σ’ ένα αυτοβιογραφικό του ποίημα.
Και εντελώς αναίσχυντα προσθέτει: «Γυναίκες και γυναίκες

απάτησα· ποτέ μου όμως δεν μίλησα άσχημα για φίλο».
Τουλάχιστον στις φιλίες του επεδείκνυε, ναι, αφοσίωση.

Ούτε του Νερούδα τού έλειπε η ετοιμότητα. Εδώ
θα έπρεπε να μιλήσουμε για τη Μαρία Αντονιέτα,
τη Δέλια, τη Ματίλδε –για τις νόμιμες συζύγους του–
μεταξύ άλλων όχι και τόσο ξεκάθαρων ιστοριών.

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που υπέφεραν στη μοναξιά τους,
αλλά είχαν και την Οφηλία τους, όπως ο Πεσσόα,
ή την Φελίτσε τους, όπως ο Κάφκα: έρωτες ανιαρούς μεν,
ταιριαστούς ωστόσο με ό,τι ένιωθε η καρδιά τους.

Τούτο επιβεβαιώνει ότι πίσω από κάθε μεγάλον άνδρα
υπάρχει πάντα μια γυναίκα –ή δύο ... ή και τρεις ... ίσως

και εκατό– και ότι, επί πλέον, για να γράψεις Δον Κιχώτη
το δίχως άλλο χρειάζεται οπωσδήποτε να είσαι ερωτευμένος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.